"Het werd wazig voor mijn ogen en ik durfde mijn pijl niet meer lossen" - Jong Belgisch toptalent had af te rekenen met darteritus

Lex Paeshuyse wordt door veel kenners bestempeld als 'The next big thing' in de Belgische dartswereld. Enkele jaren geleden leek die eer nog voor iemand anders weggelegd.

Rune Van Damme schitterde immers ook in de jeugdcategorieën. “Ik wil op mijn achttiende gaan voor een PDC Tour en op het WK staan", liet de toen bijna 16-jarige Van Damme noteren.

Nadien kreeg hij echter te kampen met darteritus. Een probleem dat zelfs topdarters de nodige problemen bezorgt. Onlangs legde Nathan Aspinall het nog treffend uit. “De manier waarop mijn hypnotherapeut het uitlegt, is dat ik op het podium sta en een paniekaanval krijg op het moment dat ik moet gooien. Je bent zo bang om te missen, je hart bonkt als een gek, en opeens denk je: ‘Ik kan niet gooien’. Stel je voor dat je twintig keer in een wedstrijd last hebt van darteritus. Dat betekent dat je in twintig minuten tijd twintig paniekaanvallen hebt gehad. Het is verschrikkelijk. Als het eenmaal begint, stopt het niet meer”

“Ik heb er bijna twee jaar mee gesukkeld”, zegt Van Damme tegenover Het Nieuwsblad. “Daardoor ben ik echt gaan twijfelen of ik nog wel wilde darten. Het was gewoon niet meer leuk, als je van 90 naar 65 gemiddeld gaat. Ik ben op een bepaald moment ook onder hypnose gegaan en voorlopig is de darteritus weg. Ik hoop zo dat het nooit meer terugkomt. De druk werd gewoon te groot. Ik werd aanzien als het volgende grote talent en dat begon ik ook van mezelf te verwachten. Ik moest alles winnen, dus ik kon niet meer verliezen. Als dat dan gebeurde… Tranen, frustraties en alles willen afbreken wat ik tegenkwam. Ik kon vaak een week niet goed zijn van een nederlaag. Ik kon gewoon niet meer relativeren, tijdens en na wedstrijden. Een 100 was niet meer goed genoeg, elke worp moest een 180 zijn bij wijze van spreken. Mijn ouders kwamen op den duur gewoon niet meer kijken, omdat het zo erg was.”

“Hoe ik me voelde tijdens wedstrijden? Ik zag wazig voor mijn ogen”, zegt Van Damme. “Ik wilde elke pijl perfect gooien en daardoor durfde ik die pijl niet meer lossen. Het was dan tot vijftien keer opnieuw beginnen: pijl vastnemen, achteruit stappen en terug voorwaarts. Ik had gewoon zo veel bang om te missen. Het moest voor mij voorbij zijn in twaalf tot maximaal vijftien pijlen. Elke leg opnieuw. Die aandacht was in mijn hoofd geslopen. Ik had dat eigenlijk niet graag. Een beetje is niet erg, maar… Dit was de keerzijde van gebombardeerd te worden tot toptalent. Ik hoop echt dat Lex dit niet gaat meemaken, daar bang ik heel bang voor.”

Maar stilaan kwam er licht aan het einde van de tunnel. “De laatste tijd gaat het zo goed”, aldus Van Damme. “Ik had een tijdje geen zin meer om te darten, maar toen ik Luke het WK zag winnen… Ik ben dan stilletjes aan wat meer gaan trainen terug omdat hij mij toch wel wat heeft gemotiveerd. Ik wist wel dat hij goed was, want hij gooide ooit een negendarter tegen mij, maar dit... Wow. Ik heb ook nog regelmatig contact met hem. Luke stuurt me wel eens een berichtje voor een groot toernooi. Ik wilde dit jaar eigenlijk geen buitenlandse toernooien meer doen. Naar Engeland gaan is peperduur, zeker als je het vijf keer moet doen voor de Development Tour. Ik voetbal ook nog in het weekend (hij is doelman bij vierdeprovincialer Daring Maria-Aalter, red.), wat het allemaal bemoeilijkt. Ik denk erover na om nog eens te gaan als het seizoen erop zit. En als het niet lukt? Dan droom ik van een leven als ambulancier!”