De kunst van de ‘big numbers’: waarom zelfs de beste darters soms struikelen

Darts is een sport van millimeters. Een fractie te veel links of rechts kan het verschil betekenen tussen triomf en teleurstelling. Toch gaat het niet altijd om de kleinste vakjes op het bord. Soms draait een wedstrijd juist om het raken van de grootste en – op papier – eenvoudigste sector: de zogenoemde 'big numbers'. En opvallend genoeg blijkt dat voor veel topspelers lastiger dan je zou verwachten.

Dat bleek onlangs nog tijdens de Hungarian Darts Trophy in Boedapest. Voormalig wereldkampioen Rob Cross liep daar in zijn partij tegen de latere winnaar Niko Springer tegen een merkwaardige blunder aan. Cross miste drie keer op rij het grote enkelvak, een scenario dat volgens de statistieken bijna onmogelijk is.

Zijn drie darts leverden slechts twaalf punten op – geen enkele kans op een dubbel en veel frustratie bij de Engelsman. Statistisch gezien bedroeg de kans op drie opeenvolgende missers 1 op 5000. Springer had de partij waarschijnlijk ook zonder deze misser gewonnen, maar het moment typeerde hoe zelfs de grootste namen in de sport soms worstelen met het ogenschijnlijk makkelijke.

Wat maakt de big number zo interessant? Het gaat hier om de grootste sectoren op het bord, die negen keer groter zijn dan een triple en achttien keer groter dan de bull. Profspelers raken een triple gemiddeld zo’n 35 procent van de tijd en de bull zo’n 20 procent. Dan zou je verwachten dat het raken van een enkelvak voor hen kinderspel is – praktisch foutloos.

De cijfers vertellen echter een ander verhaal. Op het podium van de PDC mist gemiddeld één van de achttien darts die op een enkelvak worden gegooid hun doel. Dat klinkt nog altijd als een hoge mate van precisie, maar in de wereld van het topdarts kan één gemiste pijl een leg, een set of zelfs een hele titel kosten.

Een speler is niet altijd volledig ‘schuldig’ aan zo’n misser. Darts die al in het bord zitten kunnen het zicht of de weg blokkeren. Soms is de uitkomst ook minder rampzalig dan het lijkt: wie op enkel 20 mikt maar per ongeluk dubbel 20 raakt, komt simpelweg uit op dubbel 10 in plaats van dubbel 20. Voor veel spelers maakt dat nauwelijks verschil. Toch kan een verkeerde worp vaak leiden tot lastige finishes, een gemiste kans op dubbel of – in het slechtste geval – een gebuste score.

De reacties van spelers verraden vaak hoe belangrijk deze momenten zijn. Een hoofdschudden, een geïrriteerde blik of juist een zucht van opluchting zegt genoeg: ook de grootste vakken op het bord vergen opperste concentratie.

Wie beheersen de kunst van het enkelvak het best? Tot nu toe is Chris Dobey de uitblinker van dit seizoen. De Engelsman noteert een indrukwekkende 97,5 procent nauwkeurigheid: slechts één misser op veertig pogingen. In totaal ging hij dit jaar pas tien keer mis op bijna vierhonderd pogingen. Tegen Danny Noppert in Boedapest raakte hij per ongeluk dubbel 14 in plaats van enkel 14, wat bijdroeg aan zijn 6–2 nederlaag. Maar dat incident neemt weinig af van zijn status als betrouwbaarste speler op dit gebied.

Nog indrukwekkender: met de eerste dart van een beurt trof Dobey in 154 van de 155 gevallen zijn beoogde enkelvak. Dat is een mate van focus die bijna bovenmenselijk lijkt.

Ook Gerwyn Price scoort hoog. Met 548 pogingen en een gemiddelde van 97,1 procent hoort de Welshman tot de absolute top. Callan Rydz doet er zelfs nog een schepje bovenop: hij heeft al ruim vier maanden geen enkelvak gemist op een podium- of streamwedstrijd. En dan is er natuurlijk wonderkind Luke Littler, die alle records verpulvert op de triples. Zijn score op de big numbers? Een vrij gemiddelde 94,4 procent. Dat klinkt minder spectaculair, maar is precies wat de PDC-gemiddelden voorspellen.

Wat verder opvalt: het verschil tussen de beste en de slechtste enkelvakgooiers is klein. Het gaat om slechts zo’n 7 procentpunt. Zelfs de minst nauwkeurige spelers raken in meer dan 90 procent van de gevallen hun doel. Dat betekent dat geen enkele darter zich structureel zorgen hoeft te maken over dit onderdeel van het spel.

Daarmee rijst de vraag: waarom besteden analisten überhaupt aandacht aan dit statistiekje? Het is immers geen doorslaggevende factor in winst of verlies.

Het antwoord ligt in de psychologie van de sport. Het raken van een enkelvak lijkt eenvoudig, zeker in vergelijking met het gooien van 180’s of het uitchecken van moeilijke finishes. Toch gaat het juist daar vaak mis, omdat spelers hun concentratie verslappen. Het verschil zit dus niet zozeer in de technische vaardigheid, maar in de mentale discipline.

Een speler die de ‘simpele’ pijlen serieus neemt, voorkomt onnodige problemen en houdt zichzelf in de wedstrijd. Dobey en Price laten zien dat juist die constante focus een speler kan onderscheiden. Niet omdat het direct wedstrijden wint, maar omdat het voorkomt dat een partij onnodig uit handen glipt.