"Of ik nog lang blijf spelen? Geen idee, tenzij ik dat miljoen win" - Jonny Clayton over zijn toekomst in het darten

Jonny Clayton moest diep gaan in de vierde ronde van het WK Darts 2026. Heel diep. De Welshman stond na afloop van 4-2 overwinning op Andreas Harrysson met een brede glimlach voor de camera’s, maar het was er één van opluchting, trots en pure emotie.

De overwinning die hem opnieuw naar de kwartfinales van het WK darts bracht, betekende alles voor hem. “Echt alles,” gaf Clayton eerlijk toe. “Ik ben al heel lang niet zó nerveus geweest.”

Dat gevoel had alles te maken met zijn tegenstander. Andreas Harrysson, een relatief onbekende naam voor het grote publiek, maar een speler die Clayton zichtbaar respect afdwong. “Elke keer als ik mijn hoofd optilde, stond hij weer een dubbel uit te gooien. Ik dacht alleen maar: blijf met je hoofd naar beneden en hoop dat hij een keer mist. Maar wat een speler, en wat een fijne kerel.”

Clayton is inmiddels een routinier op het grote podium, maar deze wedstrijd voelde anders. De druk was enorm. Niet alleen vanwege het sportieve belang, maar ook door alles wat er omheen hing: prijzengeld, rankingpunten en perspectief richting 2026. “Een overwinning hier betekent meteen 100.000 pond,” zei hij openlijk. “En voorlopig nummer vier van de wereld zijn… dat zijn dingen die door je hoofd gaan. Natuurlijk denk je daaraan.”

Die gedachten zorgden voor spanning, en die spanning was zichtbaar. Clayton oogde soms onrustig, zoekend naar zijn ritme. “Ik had mezelf als doel gesteld om meteen de eerste set te winnen en hem onder druk te zetten,” legde hij uit. “Maar hij won de eerste set. En daarna ook de tweede. Dat was echt een eye-opener.”

Toch kantelde de wedstrijd, en Clayton wist precies waar. “Die vijfde set was het moment,” analyseerde hij. “Andreas begon ineens te missen. Hij gaf me kansen, en in darts heb je soms gewoon dat beetje geluk nodig.” Clayton greep die kansen met beide handen aan, en dat bleek beslissend.

Het duel werd een ware uitputtingsslag, met meerdere sets die pas in beslissende legs werden gewonnen. Clayton kwam steeds nét aan de goede kant van de streep terecht. “Dat is ervaring,” gaf hij toe. “Misschien kon ik iets relaxter blijven dan hij. Maar hij was fantastisch. Echt.”

De beloning voor Clayton is groot. Door zijn overwinning staat hij voorlopig vierde op de wereldranglijst. Een plek die hij met een knipoog benoemde. “Ik heb twee jonge kittens achter me: Gian van Veen en Josh Rock,” grapte hij. “Maar deze oude kat is er nog steeds.”

Toch is Clayton realistisch. Hij weet dat hij beter zal moeten spelen om verder te komen. Op Nieuwjaarsdag wacht Ryan Searle in de kwartfinale. “Dit was niet mijn beste spel,” gaf hij toe. “Ik was bloednerveus. Maar tegen Ryan moet ik mijn topniveau halen, want hij speelt heel goed.”

Clayton en Searle kennen elkaar door en door. Tactische spelletjes verwacht hij niet. “We spelen hetzelfde soort spel,” zei Clayton. “We stappen het podium op, gooien onze pijlen en één van ons wint. Meer is het niet.”

Wat hij bewondert aan Searle, is diens mentale houding. “Ryan lijkt nergens echt om te geven. Als hij wint, mooi. Als hij verliest, vergeet hij het en gaat hij verder. Dat is een geweldige eigenschap.” Clayton herkent zich daar deels in, al geeft hij toe dat hij zelf misschien iets te veel nadenkt.

Tijdens het interview kwam ook de Premier League Darts uitgebreid ter sprake. Clayton liet er geen misverstand over bestaan hoe belangrijk dat toernooi voor hem is. “Het betekent alles voor mij,” zei hij zelfs. “Je speelt week in, week uit tegen de absolute elite. Haal je de play-offs, dan weet je dat je zestien weken lang top bent geweest.”

Het verklaart ook deels zijn zenuwen. De wetenschap dat een sterke WK-campagne zijn kansen op een uitnodiging vergroot, zat onmiskenbaar in zijn hoofd. “Ja, dat speelt mee,” gaf hij toe. “Maar mijn werk voor vandaag zit erop. En daar ben ik heel blij mee.”

Een van de meest memorabele momenten van de wedstrijd kwam toen Harrysson een gooi deed naar een negendarter via 180, 171 en vervolgens drie keer bullseye. Clayton stond erachter en kon zijn ogen nauwelijks geloven. “Als dat was gelukt, was het de beste finish ooit op tv geweest,” zei hij. “Ongelooflijk. Hij had pech met die 25.”

Ook Clayton zelf verraste, door bij een 121-finish niet voor zijn gebruikelijke route te kiezen, maar ‘veilig’ via de 18 te spelen. “Ik keek even wat hij had,” bekende hij. “Normaal doe ik gewoon wat als eerste in me opkomt. Dat is waarom ik soms dingen verpruts. Maar dit keer speelde ik verstandig.”

Wat misschien wel het meest opviel, was het onderlinge respect. Vuistjes, handdrukken, complimenten. Clayton had Harrysson pas kort ontmoet, maar was meteen onder de indruk. “Hij is een gentleman. Speelt met zijn hart. Respecteert iedereen. Dat is mijn soort mens.”

Clayton voorspelt een grote toekomst voor de Zweed. “Als hij naar Q-School gaat, pakt hij een PDC Tour Card. En dan gaat hij volgend jaar heel wat spelers pijn doen. Hij heeft het spel, hij heeft de uitstraling, hij kan het publiek meenemen.”

Clayton staat erom bekend af en toe te spelen met de gedachte aan stoppen. Maar net als Gary Anderson lijkt ook hij voorlopig nog niet klaar. “Zolang ik de liefde voor het spel voel en geniet van het podium, blijf ik spelen,” zei hij. “Ik haat het reizen, maar ik hou van die buzz op het podium.”

Of dat gevoel nog lang blijft? Clayton lachte. “Geen idee. Tenzij ik dat miljoen win.”

Het is zijn tweede WK-kwartfinale, en Clayton weet wat er nodig is om verder te komen. “Ik moet gewoon winnen. Dat is alles,” zei hij nuchter. “Ik moet beter spelen dan vandaag. Andere zenuwen, andere wedstrijd.”