“Ik dacht alleen maar: waarom doet hij dat?” - Andreas Harrysson onverstoorbaar na overdreven juichen van Ricardo Pietreczko

Voor Andreas Harrysson is het WK Darts 2026 uitgegroeid tot een modern sprookje. De 50-jarige Zweed heeft zich bij zijn WK-debuut geplaatst voor de vierde ronde en daarmee voor het eerst in zijn carrière de laatste zestien van de wereld bereikt. Met een volwassen optreden, een gemiddelde van 96 en een opvallende rust op het grootste podium van de dartsport schreef Harrysson een van de mooiste hoofdstukken uit zijn loopbaan.

“Ik ben helemaal in de wolken,” vertelde Harrysson zichtbaar genietend na afloop. “Dit is geweldig. Ik had me dit eigenlijk niet kunnen voorstellen.” En toch stond hij daar, kalm en beheerst, na opnieuw een sterke prestatie in een langer format dan hij ooit eerder op dit niveau had gespeeld.

Met zijn gemiddelde van 96 noteerde Harrysson zijn beste optreden van dit WK tot nu toe. “Ja, daar ben ik blij mee,” zei hij. “Maar ik denk nog steeds dat ik beter kan.” Die uitspraak typeert de Zweed: tevreden, maar niet verzadigd.

Voorafgaand aan het toernooi had hij zichzelf geen grote doelen opgelegd. “In mijn dromen, ja,” antwoordde hij lachend op de vraag of hij ooit had gedacht zo ver te komen. “Maar realistisch gezien niet echt. Ik wist dat ik een lastige eerste ronde had. Als ik die zou winnen, zou ik al heel blij zijn.”

Wat volgde, was echter een indrukwekkende reeks. In zijn derde ronde partij tegen Ricardo Pietreczko kwam Harrysson geen moment op achterstand. Set na set hield hij de controle, zonder zichtbaar last te hebben van zenuwen.

Opvallend genoeg voelde Harrysson zich nauwelijks gespannen op het podium van Alexandra Palace. “Ik was vooral zenuwachtig vóórdat ik het podium op moest,” gaf hij toe. “Ik dacht dat ik zenuwachtig zou zijn. Maar toen ik daar eenmaal stond, was dat eigenlijk niet zo.”

In plaats van druk voelde hij vooral focus. “Ik dacht alleen maar: blijf sets winnen, misschien kan ik het tot een beslissende set brengen. Van daaruit zie je wel.” Die nuchtere aanpak betaalde zich uit en leverde hem de grootste overwinning uit zijn carrière op.

“Ja, dit moet wel mijn grootste zege ooit zijn,” erkende hij. “Het bereiken van de laatste zestien… dat was echt alleen maar een droom.”

In de vierde ronde wacht nu een ontmoeting met Jonny Clayton, de als vijfde geplaatste speler van het toernooi. Voor Harrysson is dat geen reden tot angst, maar juist tot enthousiasme. “Het wordt geweldig,” zei hij met een glimlach. “Ik kijk er echt naar uit om tegen hem te spelen. Hopelijk kan ik mezelf nog verder verbeteren.”

Die wedstrijd staat bovendien niet alleen sportief in het teken van prestige. Harrysson is nog maar één overwinning verwijderd van een plek in de top 64 van de wereldranglijst — en daarmee van een PDC Tour Card. Dat zou zijn leven ingrijpend veranderen.

“Ik heb er natuurlijk naar gekeken wat ik moest doen om niet meer naar Q-School te hoeven,” zei hij openhartig. “Dus ja, het zou heel veel betekenen. Ik hoop dat ik goed kan spelen, mijn ding kan doen en hem een echte wedstrijd kan geven. En hopelijk winnen.”

Toch benadrukt Harrysson dat die mogelijke beloning hem niet extra onder druk zet. “Nee, dat denk ik niet. Ik ga gewoon doen wat ik altijd doe. Mijn spel spelen, zo goed mogelijk.” Zijn rustige, bijna bescheiden uitstraling lijkt daarbij een van zijn grootste wapens.

Op de vraag of het een opluchting zou zijn om via deze route een PDC Tour Card te verdienen, hoefde hij niet lang na te denken. “Ja, natuurlijk,” lachte hij. “Dat zou fantastisch zijn.”

Het verhaal van Harrysson is dat van een laatbloeier. Op 50-jarige leeftijd speelt hij de beste darts van zijn leven. Waarom komt dit succes nu pas? “Omdat ik het vroeger niet echt probeerde,” zei hij eerlijk. “De afgelopen tien jaar ben ik er echt serieus mee bezig geweest. Ik heb veel ervaring opgedaan en ik geloof nu in mezelf. Dat is het belangrijkste.”

Dat zelfvertrouwen is zichtbaar op het podium. Waar tegenstanders soms emotioneel reageren op grote finishes, blijft Harrysson onverstoorbaar. Toen zijn tegenstander Ricardo Pietreczko een 158-finish gooide en dat uitbundig vierde, haalde de Zweed zijn schouders op. “Ik dacht alleen maar: waarom doet hij dat?” zei hij met een glimlach. “Het was een mooie finish, dus ik feliciteerde hem en ging weer verder.”

Die kalmte lijkt een rode draad in zijn toernooi. Ook in eerdere wedstrijden viel op hoe ontspannen Harrysson oogt. “Misschien is dat wel een sleutel,” gaf hij toe. “Ik ben van nature een rustig persoon. Dat helpt misschien.”

Het contrast met veel jongere spelers is opvallend. Waar emoties soms hoog oplopen, blijft Harrysson dicht bij zichzelf. Hij kijkt nauwelijks naar wat zijn tegenstander doet. “Ik weet wat ze kunnen,” zei hij. “Ze kunnen alles uitgooien. Maar ik focus me op mijn eigen spel.”

Hoewel het bereiken van de laatste zestien al voelt als een overwinning op zich, sluimert er ergens toch een grotere droom. “Winnen zit altijd ergens achterin mijn hoofd,” gaf hij toe. “Maar nog niet echt. Eerst deze volgende wedstrijd.”

De lange termijn? Die ziet hij voorzichtig positief in. “Hopelijk ben ik hier om te blijven,” zei hij. “Ik denk dat ik het goed kan doen op de Pro Tour. Ik denk dat ik echt goed kan spelen op dit niveau.”