Zijn dit de drie meest ondergewaardeerde major-kampioenen ooit?

Wanneer we denken aan de allergrootsten uit de dartsgeschiedenis, komen namen als Phil Taylor, Eric Bristow, Michael van Gerwen en de recentere supersterren Luke Humphries en Luke Littler vrijwel direct naar boven. Maar wie zijn eigenlijk de meest ondergewaardeerde dartskampioenen ooit?

In zijn column voor Sporting Life ging voormalig winnaar van de Players Championship Finals, Paul Nicholson, uitgebreid op deze vraag in. Hij kwam met drie interessante namen. “In darts worden niet alle kampioenen gelijk behandeld. Sommige namen worden van de daken geschreeuwd, terwijl anderen nauwelijks genoemd worden, ondanks ongelooflijke carrières,” begint ‘The Asset’. “Ik ben er lang genoeg bij om te zien wie de erkenning krijgt die hij verdient en wie niet. Hier zijn drie wereldklassekampioenen die, wat mij betreft, nog steeds ondergewaardeerd worden.”

Als eerste brengt Nicholson een eerbetoon aan Rob Cross, de winnaar van het PDC Wereldkampioenschap in 2018. “Ik denk nog steeds niet dat mensen begrijpen hoe goed deze man werkelijk is,” aldus Nicholson. “Toen Rob Cross in 2016 via de Challenge Tour zijn intrede deed op het PDC-circuit, was hij ronduit sensationeel. Hij won titels, haalde finales en bekroonde dat met een wereldtitel in 2018 door Phil Taylor te verslaan, een sprookjesachtige eerste twee jaar. Maar op de een of andere manier kreeg dat sprookje niet de roem die het verdiende. De mediadrukte? Nauwelijks aanwezig vergeleken met de gekte rond Luke Littler in 2024 of de historische zeges van Fallon Sherrock. Terwijl Littler’s opkomst de pers en fotografen massaal aantrok, veroorzaakte de doorbraak van Cross amper een rimpeling buiten de dartswereld.”

Volgens Nicholson mag het gebrek aan hype echter niet afleiden van Cross’ prestaties. “Sinds 2018 heeft hij twaalf grote finales bereikt en er vier gewonnen, waaronder de World Matchplay en tweemaal het EK Darts. Rob is misschien niet de meest spectaculaire 180-hitter, maar zijn sterke punten zijn glashelder. Hij is goed op triple 18 en is betrouwbaar op de dubbels. De enige grote televisiefinale die hij nog niet heeft gehaald? De World Grand Prix. Verder heeft hij ze allemaal bereikt.”

Nicholson vervolgt met John Part. Hoewel het vreemd klinkt om een drievoudig wereldkampioen ondergewaardeerd te noemen, vindt hij dat Part niet de erkenning krijgt die hij verdient. “Toen hij in 1994 het BDO-wereldkampioenschap won, zagen darts puristen dat bijna als heiligschennis: een Canadees die het meest prestigieuze trofee in een Brits gedomineerde sport omhoog hield? Schandalig,” vertelt de voormalig WK-finalist. “Maar John was geen eendagsvlieg. Hij was een visionair die inspiratie omzette in prestaties. Hij keek naar het WK op televisie en geloofde dat hij die mannen kon verslaan en dat deed hij. Niet één keer, niet twee keer, maar drie keer. De overwinning op Phil Taylor in een van de meest legendarische PDC WK-finales aller tijden? Die prestatie op zich verzekert al zijn plaats in de dartsgeschiedenis. En winnen op drie verschillende podia; Lakeside, Circus Tavern en Alexandra Palace, is iets wat maar weinig grootheden hem na hebben gedaan.”

Toch, zo stelt Nicholson, wordt Part’s naam zelden in één adem genoemd met andere iconen als John Lowe, Martin Adams of Glen Durrant. “Waarom eigenlijk niet?” vraagt hij zich af. “Misschien omdat zijn gemiddelden niet spectaculair waren. Maar je wint geen titels met een gemiddelde van 110 als je verliest. Titels win je met vastberadenheid, timing en het winnen van de juiste legs. Van overwinningen op de Las Vegas Desert Classic tot een sterke run op de UK Open in 2018, John Part bewees dat hij decennialang kon meedoen aan de top. Bedenk dit eens: zijn eerste wereldtitel kwam in 1994, zijn derde in 2008. Dat is een periode van 14 jaar, een dominantie en langdurige carrière die we zelden zien. Als Luke Littler in 2039 opnieuw wereldkampioen wordt, zullen we hem supermenselijk noemen. Maar John Part heeft dat al gedaan.”

Voor zijn derde keuze wijst Nicholson op voormalig BDO-wereldkampioen Scott Waites. “Eén van de meest over het hoofd geziene majorwinnaars die we ooit hebben gehad,” stelt hij. “Twee Lakeside-titels, de World Masters, de Zuiderduin Masters, World Cup Singles, noem het maar op, hij heeft het gewonnen in de BDO. Maar het is vooral zijn overwinning op de Grand Slam of Darts in 2010 die me bijblijft, waar hij terugkwam van een 8-0 achterstand om James Wade met 16-12 te verslaan.”

“Er zijn spelers die pas echt op hun best zijn tegen de allersterksten, en Scott Waites hoort daar wellicht bij. In beide Grand Slam-campagnes gooide hij gemiddelden boven de 100. Fans smeekten hem om de overstap naar de PDC te maken en te cashen. Maar Scott hield van zijn leven als timmerman. Hij hield van werken. Hij hield ervan om te darten zonder de hele show eromheen,” besluit Nicholson. “Toen hij uiteindelijk in 2020 alsnog overstapte, was zijn beste tijd mogelijk al voorbij, maar zijn reputatie stond als een huis. Twee wereldtitels, grote prijzen, en een nalatenschap als een van de beste spelers die nooit volledig werden erkend.”