"Het afgelopen halfjaar heb ik gewoon te weinig opgeofferd voor het darten" - Rob Cross hoopt op het WK het roer om te gooien

Rob Cross stond na zijn openingsoverwinning op het WK Darts 2026 in het Alexandra Palace niet alleen met een glimlach voor de camera, maar vooral met een opvallend eerlijke blik op zichzelf. De voormalig wereldkampioen, die in Londen zijn rentree maakte op het grootste podium van het jaar, won weliswaar met een bescheiden gemiddelde, maar de boodschap was glashelder: deze zege voelde als een begin. Niet alleen van een nieuw toernooi, maar mogelijk ook van een nieuwe fase in zijn carrière.

“Het was echt heel fijn,” begon Cross na afloop. “Ik had eerlijk gezegd verwacht beter te spelen vandaag. Ik loop hier weg met een gemiddelde van 91. Dat is niet geweldig, maar het is wel een winnende 91.” De Engelsman relativeerde zijn spel, maar wees tegelijkertijd op cruciale momenten. “Ik heb deze week een hoop grote finishes gegooid. Die 170 aan het einde bijvoorbeeld – dat kleine knikje dat je ziet, dat is gewoon bevestiging voor mezelf. Ik wist dat ik ‘m zou raken.”

Het Alexandra Palace, in de dartswereld liefkozend ‘Ally Pally’ genoemd, blijft een bijzondere plek voor Cross. Hier veroverde hij in 2018 zijn eerste – en tot nu toe enige – wereldtitel door niemand minder dan Phil Taylor te verslaan. “Dit toernooi heeft mijn leven veranderd,” zei hij. “Ik ben deze sport ontzettend dankbaar, maar tegelijkertijd weet ik dat het er de laatste tijd niet allemaal is uitgekomen.”

De terugkeer naar Londen bracht zichtbaar herinneringen naar boven. “Ik heb hier zó veel meegemaakt. Mooie momenten, moeilijke momenten. Zelfs een paar jaar geleden nog, toen ik 4-0 achterstond en toch met 5-4 won. Ik heb hier heel veel gelukkige herinneringen en ik wil er nog meer maken. Dat is de ambitie.”

Dat Cross niet aan zijn beste jaar bezig is, ontgaat niemand – hemzelf al helemaal niet. In aanloop naar het WK werd hij door kenners regelmatig genoemd als ‘reeksfavoriet in gevaar’. Of dat hem extra motiveerde? “Nee, eigenlijk niet,” antwoordde hij. “Voor veel mensen werkt dat zo, maar voor mij niet. Mijn hoofd moet op de juiste plek zitten, en dat is lange tijd niet zo geweest.”

De Engelsman was opvallend kritisch op zichzelf. “Als ik iets verkeerd doe of er niet genoeg voor werk, dan is dat mijn fout. Daar moet je eerlijk over zijn.” Na de laatste Players Championships had hij drie weken om zich voor te bereiden, waarin hij via demonstratietoernooien weer wat vertrouwen opdeed. “Daar ben ik Modus heel dankbaar voor. Maar uiteindelijk gaat het om prestaties als deze.”

Cross erkende dat hij met een andere 'mindset' wellicht een groot deel van zijn problemen had kunnen voorkomen. “Als ik deze mentaliteit zes of zeven maanden geleden had gehad, dan was dit geen slecht jaar geweest. Maar zo gaat het in het leven. Niemand van buitenaf geeft erom, dus je moet zelf om jezelf geven.”

Opvallend emotioneel werd Cross toen het over zijn privéleven ging. “Ik heb vier prachtige kinderen en een geweldige vrouw. Ik heb het goed voor elkaar, maar ik moet het ook beter doen – voor hen. En daarin heb ik ze laten vallen.” Het verklaarde misschien ook de ontlading na de winnende pijl. “Dat was geen opluchting,” benadrukte hij. “Ik wist dat ik die finish zou raken. Dat klinkt misschien arrogant, maar ik heb deze week zoveel grote finishes gegooid.”

Volgens Cross had hij de laatste tijd zelfs té veel plezier in het spel, iets wat hij niet van zichzelf gewend is. “Maar nu ga ik dit moment omarmen. Ik ga ervan genieten en vooruitkijken. Ik geloof echt dat er iets mogelijk is in dit toernooi.”

Waar Cross jarenlang een vaste waarde was in de top tien van de wereld, is hij inmiddels afgezakt naar de rand van de top twintig. Zelf maakt hij zich daar niet druk om. “Ik deze sport acht jaar gespeeld en na elf maanden was ik al nummer twee van de wereld. Ik heb bijna elke rankingpositie wel gehad, dus 21 kan er ook nog wel bij.”

Belangrijker is volgens hem het perspectief. “De komende twee jaar heb ik nauwelijks iets te verdedigen. Dat geeft me de kans om weer te klimmen. Als ik mentaal stabiel ben en met scherpte speel, kom ik minimaal terug in de top tien. Daar ben ik van overtuigd.”

De droom van de nummer één-positie leeft nog altijd. “Ik geloof dat ik dat kan. Natuurlijk, die jonge gasten zijn ongelooflijk – ze laten me oud lijken, en ik ben pas 35. Maar iedereen is te verslaan op zijn dag. Als je hard genoeg werkt, weet je nooit wanneer het moment komt.”

Terugkijkend op zijn wereldtitel tegen Phil Taylor ziet Cross vooral een leerproces. “Ik was toen naïef. Ik dacht op de Pro Tour: deze jongens zijn profs, die moeten wel beter zijn. Tot ik me realiseerde dat ik hier gewoon thuishoorde.” De media-aandacht en het plotselinge succes waren wennen. “Het veranderde mijn leven van de ene op de andere dag. Je reageert dan anders, maar dat hoort erbij. We leven en leren.”

Of hij na acht jaar nog steeds leert als darter? “Over druk en alles wat bij het spel komt kijken, denk ik dat ik het wel snap. Maar ik ben ook mijn eigen grootste vijand. Dat besef moet er zijn. Zonder verantwoordelijkheid nemen is er geen dartsloopbaan.”

In de volgende ronde wacht Ian White, een ervaren rot op het podium. Cross kijkt ernaar uit. “Ik ben blij dat ik er weer sta. Ik heb een paar dagen om dit te laten bezinken. Ian is een geweldige speler en ik zal meer moeten brengen dan vandaag.”

De sleutel tot een diepe run? “Alles geven. Volledig toegewijd zijn. De afgelopen zes maanden heb ik te weinig willen opofferen. Dat moet veranderen. Als je dat niet doet, is het logisch dat je tekortkomt.”

Ondanks alles sluit Cross af met optimisme. “We zeggen dat ik een slecht jaar heb gehad, maar ik heb nog steeds twee titels gewonnen. Als ik win terwijl ik zo slecht speel, zegt dat ook iets. Als ik mijn hoofd volledig op dit spel zet, geloof ik dat alles mogelijk is.”