"Het allerbeste van Mike De Decker moet nog komen" - Ludovic Rubais was getuige van de eerste majortitel van zijn boezemvriend

Mike De Decker won afgelopen zondag de World Grand Prix. Tijdens de finale tegen Luke Humphries werd hij luidruchtig aangemoedigd door zijn beste vriend Ludovic Rubais, die speciaal was afgereisd naar Leicester om De Decker bij te staan.

Rubais doet een dag na de eerste majortitel van De Decker zijn verhaal bij Het Nieuwsblad. “Ik ben wel een beetje mijn stem kwijt na die finale en ik heb ook wat last van hoofdpijn. Maar ik lig hier in bed naast onze kampioen, dus alles is dik oké. Hij heeft hier uitgepakt en een grote trofee gewonnen, ongelooflijk. We hadden door de loting wel ergens een stunt verwacht omdat hij enorm goed staat te gooien, maar toch. Die World Grand Prix winnen, is toch van een ander niveau."

"Hij gooide onderweg twee wereldkampioenen naar huis hé. En dan die match tegen Dimi, dat was mentaal sowieso de zwaarste aangezien ze elkaar zo goed kennen. Maar hij heeft hier een trofee op de kamer staan. Twee eigenlijk, eentje die hij mag houden en dan een grote wisselbeker.”

De Decker stond al jarenlang gekend als een uitstekende speler op de vloertoernooien, op het podium liep het tot voor dit toernooi echter meestal mis. Mede dankzij Rubais en de andere leden van vriendengroep D’Abi’S (Jordy, Michael, Jimmy en Gianni) heeft De Decker echter een klik kunnen maken. “We wisten vooraf dat er één referentiewedstrijd tussen zou zitten, waarna we zouden denken: ‘Oké, dat kan hier iets worden’. Die in de eerste ronde tegen Heta was er al eentje, maar vooral die tegen tweevoudig wereldkampioen Anderson (die De Decker met droge 3-0 cijfers won, red.) was er eentje om nooit meer te vergeten. Hij is echt gekeerd, mentaal dan. Hij heeft van niemand nog schrik, integendeel. Hij denkt nu: ‘Iedereen heeft schrik van mij’."

"Toen ik een paar jaar geleden meeging naar toernooien dachten ze na de loting dat ze ‘maar’ tegen Mike moesten spelen. Nu schrikken ze als ze zijn naam aan die van hun gekoppeld zien. Dat vertaalt zich nu ook op het podium. Hij kruipt niet langer in zijn schulp als een tegenstander iets geweldig doet, zoals een 180 gooien. Mike gooit er nu gewoon vlotjes eentje tegen.”

Op de dag van de finale moest De Decker overigens in allerijl nog op zoek naar een nieuwe broek, toen zijn rits het begeven had. In de plaatselijke H&M werd er gelukkig snel eentje gevonden. Rubais was toen net aangekomen om zijn vriend aan te moedigen in de finale. “Ja, ik voelde gewoon dat er iets zat aan te komen. Ik ben dus in allerijl met het vliegtuig naar daar gevlogen zodat ik niet hoefde te missen. En gelukkig zijn er in Engeland veel winkels open op zondag, voor zijn broek. Hij had er ook meteen eentje gekozen. Of dit vanaf nu zijn geluksbroek wordt? Wie weet, deze keer was het alvast een succes.”

Rubais en De Decker zijn dus al jarenlang boezemvrienden, al verliep de eerste kennismaking niet meteen vlot. “Het was 2013 en hij besloot om een grote mond op te zetten", lacht Rubais. “Ik speelde toen voor het nationale team, samen met onder anderen Brian Raman en Viani Van den Bergh (broer van Dimitri, red.). We zaten samen met Mike in een groep in het voorprogramma van Open België en hij speelde ons allemaal naar huis, waarna hij zei van: ‘Amai, is dat nu het nationale team?’ En ik kon niet zwijgen, dus dat was even niet zo proper allemaal (lacht). Maar wat later zijn we samen naar Engeland vertrokken en sindsdien is hij mijn beste maat.”

“Meer dan een decennium geleden speelden we voor 100 euro, nu stond hij hier voor 120.000 pond te gooien. Een zotte evolutie. Onze connectie is behoorlijk natuurlijk of zo. We weten perfect wat te zeggen of te doen voor, tijdens en na wedstrijden. En dan te denken dat ik er zeker van ben dat het allerbeste van Mike nog moet komen. Er gaan nog grote prijzen volgen!”