"Ik wil mijn kinderen tonen dat ik een kampioen ben" - Jules van Dongen blijft hopen ondanks mentale strijd

De in Nederland geboren darter Jules van Dongen, die uitkomt voor Team USA, kampt al geruime tijd met grote vormproblemen. Zowel mentale obstakels als een technische terugval houden hem ver verwijderd van het niveau dat hij in betere tijden wist te halen. Toch blijft de 34-jarige Limburger hopen op beterschap.

Tijdens de World Cup of Darts — het jaarlijkse landentoernooi van dartsbond PDC — begonnen Van Dongen en zijn teamgenoot Danny Lauby met een nederlaag tegen Hong Kong. Vervolgens werd er wel gewonnen van Bahrein, maar doorstoten naar de knockout-fase lukte niet. "Je ziet aan alles dat er totaal geen vertrouwen is", zei oud-topdarter Vincent van der Voort in de podcast Darts Draait Door. Volgens Van der Voort zou Van Dongen er verstandig aan doen om voorlopig een pauze in te lassen. "Even helemaal niet meer darten."

Op sociale media gaf Van Dongen, die in de partij tegen Hong Kong een bijzonder laag gemiddelde noteerde, zelf openheid van zaken. "Ik wil mijn kinderen laten zien dat ik een kampioen ben", begint hij zijn bericht. "Maar hoe meer ik worstel, hoe meer ik besef dat ik ze een les in volharding leer. Nooit opgeven, nooit de hoop laten varen. Ik worstel om licht aan het einde van de tunnel te zien, maar dat licht ís er — en ik ga het bereiken."

Sinds begin 2023 kampt Van Dongen met fysieke problemen aan zijn rechterhand. In een interview met De Limburger omschreef hij het als volgt: "Het voelt alsof ik spaghetti in mijn hand heb. Ik krijg geen grip op mijn pijl. Mijn hand doet rare dingen, en ik kan het niet stoppen."

De darter, die sinds 2011 in de Verenigde Staten woont, kampt daarnaast met gevoelens van eenzaamheid en prestatiedruk. “Ik vlieg voortdurend tussen Amerika en Europa, maar zonder resultaat. De jetlag en het constante alleen zijn breken me op."

Voor Van Dongen was de World Cup een dieptepunt. Het vertegenwoordigen van een land waar hij niet vandaan komt, bracht extra druk met zich mee. "Ik stond daar met een steen in mijn maag."

Van der Voort leeft mee met de worstelende darter: "Het is sneu. Als het je zó hoog zit, kun je beter even niet gooien. Hij traint veel, maar het wordt niet beter. Hij weet niet meer hoe hij zijn pijlen moet vasthouden, het is één grote onzekerheid. Het maximale wat hij haalt is één of twee legs. Dan is het misschien beter om te zeggen: ‘Even niet meer nu’."