"Ik dacht: oh God, wat ben je toch een grote baby" - Tot tranen toe bewogen Deta Hedman pakt eindelijk felbegeerde wereldtitel

Het heeft decennia geduurd, talloze finales en onvoorstelbare teleurstellingen gekost, maar eindelijk is het zover: Deta Hedman mag zich wereldkampioene noemen. Op het iconische Lakeside-podium, de plek waar ze zo vaak dichtbij was, bezegelde ze op 66-jarige leeftijd haar levenswerk. Het is een triomf die de dartswereld raakt tot in de kern.

“Het klinkt absoluut fantastisch,” straalde Hedman vlak na haar overwinning in de finale tegen Lerena Rietbergen. “Wereldkampioen, eindelijk, op de tedere leeftijd van 66.” Ze zei het met een lach, maar met tranen nog in de ogen. Want deze titel was er één die ze al een halve carrière lang najoeg.

Wie de finale zag, hoefde niet te vragen hoe groot het moment voor Hedman was. Toen de beslissende dubbel viel, barstte ze vrijwel direct in tranen uit. “Ik zei tegen Lerena: ‘Blijf bij me, ga niet weg’, omdat ik gewoon in huilen uitbarstte. Ik dacht: oh God, wat ben je toch een grote baby,” vertelde ze met een mengeling van emotie en zelfspot. “Ik had niet verwacht dat het me zó zou raken.”

Het was het bewijs van de jarenlange druk die op haar schouders rustte. Hedman stond door de jaren heen bekend als één van de beste dartsters ter wereld zonder wereldtitel — een vreemde tegenstelling die ze nu eindelijk heeft rechtgezet.

De finale tegen Rietbergen, de nummer één van de plaatsingslijst, werd geen klassieker qua gemiddelden. Beide dames worstelden zichtbaar met spanning, iets wat Hedman ook volmondig erkende. “Geen van ons speelde zoals we kunnen. We waren allebei even zenuwachtig. Lerena natuurlijk als topreekshoofd, en ik met de geschiedenis van al die jaren: zal ik ooit die titel pakken?”

Het werd een duel dat vooral draaide om mentale kracht. “Het was uiteindelijk gewoon wie de dubbel als eerste zou raken,” zei Hedman eerlijk. En die dubbel was dit keer eindelijk van haar.

Een van de sleutelmomenten in de wedstrijd kwam vlak voor de pauze. Rietbergen stond klaar om toe te slaan, maar Hedman wist een schitterende 112-finish te plaatsen. “Oh God ja, die voelde enorm belangrijk,” blikte ze terug.

De druk was in die momenten nauwelijks te bevatten. “Wanneer ik voor een dubbel ga, hoor ik soms twee of drie mensen roepen: ‘Toe dan!’ En je probeert je te focussen, je probeert je echt op dat bord te concentreren. Toen die 112 erin ging, dacht ik alleen maar: ‘Dank God daarvoor.’”

De sfeer in Lakeside was de voorbije dagen uitzonderlijk, met een publiek dat zelden zo gepassioneerd heeft meegeleefd. Hedman genoot ervan, maar erkende ook de schaduwzijde ervan. “Het is heerlijk als mensen je aanmoedigen, echt waar. Maar soms roepen ze net op het verkeerde moment. Je kunt het niet volledig negeren, iedereen zegt: ‘Je bent ervaren genoeg, je moet je focussen,’ maar zo werkt het niet altijd.”

Maar uiteindelijk vond ze die focus wel — al was het, zoals ze met een knipoog zei, soms meer een strijd tegen “de zweetaanvallen” dan tegen de tegenstand.

De overwinning van Hedman is een individueel hoogtepunt, maar ze benadrukte dat het resultaat is van jarenlange steun van vrienden, familie en haar partner. “Mijn man kon er vandaag niet bij zijn omdat hij zijn rug heeft bezeerd, maar ik weet dat hij thuis staat te springen. Hopelijk verergert hij het er niet mee,” grapte ze.

Ook benadrukte Hedman opnieuw dat haar dartsleven altijd gecombineerd moest worden met een fulltime baan. “Veel mensen zeggen: ‘Je bent een professional.’ Maar ik zeg altijd: nee, ik ben semi-prof. Ik werk fulltime, en combineer dat met darts. Het is zwaar, heel zwaar.”

Nu ze wereldkampioene is, lonkt er echter een lichtere agenda. “Nu ik de titel heb, ga ik het rustiger aan doen. Ik wil minder uren gaan werken, gewoon voor mijn gemoedsrust en voor mijn gezondheid.”

Het contrast tussen haar historische prestatie en haar dagelijkse realiteit had niet groter kunnen zijn. Want ondanks de wereldtitel keert Hedman maandag 'gewoon' terug naar haar werk. “Ja, maandag moet ik weer aan de slag,” vertelde ze lachend. “Maar tot het nieuwe jaar ga ik terug naar drie dagen per week. Ik moet tenslotte blijven werken, al is het voor een korte tijd.”

Het toont de nuchterheid en bescheidenheid die Hedman al haar hele carrière kenmerken — eigenschappen die haar wereldwijd geliefd hebben gemaakt.

De overwinning van Deta Hedman is niet zomaar een sportmoment. Het is een symbool van doorzetten, van vechten, van nooit opgeven, zelfs wanneer de kansen jarenlang tegen je staan. Ze werd vaak de beste speelster zonder wereldtitel genoemd — een pijnlijke eretitel waar ze nu voorgoed afstand van heeft gedaan.

Voor de WDF is haar titel een zegen: een icoon, een pionier én een inspiratiebron die eindelijk de kroon krijgt die haar al zo lang toekwam. “Dank jullie wel,” sloot ze haar interview af. “Het was een geweldige week.”