"Bevriend raken met Phil Taylor was funest voor mijn carrière" - Dennis Priestley blikt terug op jarenlang aan de top

Dennis Priestley behoort tot het fundament van het moderne darts. De Engelsman, bijgenaamd 'The Menace', staat te boek als een van de pioniers van het professionele circuit en schreef geschiedenis als de eerste wereldkampioen van de PDC. Toch is zijn nalatenschap onlosmakelijk verbonden met één andere naam: Phil Taylor. Wat begon als een hechte vriendschap tussen twee topspelers groeide uit tot een van de grootste rivaliteiten die de sport ooit heeft gekend. Achteraf bezien kijkt Priestley echter met gemengde gevoelens terug op hoe dicht hij Taylor ooit liet komen.

Priestley, inmiddels 75 jaar oud, won in 1994 het wereldkampioenschap van de Professional Darts Corporation, destijds nog opererend onder de naam World Darts Council (WDC). Die titel was historisch: het was de eerste PDC-wereldtitel ooit en markeerde tevens het begin van een tijdperk dat daarna acht jaar lang zou worden gedomineerd door Phil Taylor. Tot en met 2002 wist geen enkele speler anders dan The Power de jaarafsluitende wereldtitel te winnen.

De vroege jaren negentig vormden een keerpunt in de dartswereld. Priestley was een van de zestien professionele spelers die in opstand kwamen tegen de British Darts Organisation (BDO) en besloten hun eigen weg te gaan. Zij richtten de World Darts Council op, die in 1997 officieel werd omgedoopt tot de Professional Darts Corporation. Het was een controversiële, maar uiteindelijk baanbrekende stap die het professionele darts naar een hoger commercieel en sportief niveau zou tillen.

Priestley had op dat moment zijn status al gevestigd. In 1991 kroonde hij zich tot wereldkampioen bij de BDO en werd daarmee een van de toonaangevende spelers van zijn generatie. Met zijn PDC-wereldtitel in 1994 schreef hij geschiedenis als de eerste speler die beide wereldtitels – BDO én PDC – op zijn naam wist te zetten. Jaren later zou Phil Taylor zich bij dat exclusieve gezelschap voegen, nadat hij in 1995 zijn eerste PDC-wereldtitel won. Taylor had eerder al de BDO-wereldtitels van 1990 en 1992 veroverd.

Ondanks hun groeiende rivaliteit op het podium waren Priestley en Taylor in de beginjaren opvallend close. De twee Britten deelden niet alleen talloze finales, maar ook een hechte persoonlijke band. Zo hecht zelfs, dat ze naar eigen zeggen in bepaalde periodes prijzengeld met elkaar deelden. In een sport die draait om individuele prestaties en mentale weerbaarheid was dat een zeldzaam fenomeen.

Achteraf kijkt Priestley daar met spijt op terug. Zo sprak hij openhartig over zijn relatie met Taylor en de lessen die hij daaruit trok. “Als ik erop terugkijk, had ik hem niet zo dicht bij me moeten laten komen, vriendschappelijk gezien,” aldus Priestley. “Ik was tien jaar ouder dan hij. Ik was geen tiener meer in mijn twintiger jaren. Ik denk dat hij veel van mij heeft geleerd, maar ik had hem meer op afstand moeten houden. Ik had meer afstand moeten bewaren.”

Die uitspraak zegt veel over de manier waarop Priestley zijn rol in Taylors ontwikkeling ziet. Taylor groeide uit tot een ongeëvenaarde kampioen, met uiteindelijk zestien wereldtitels en een dominantie die de sport voorgoed veranderde. Priestley lijkt te suggereren dat hij, bewust of onbewust, heeft bijgedragen aan die ontwikkeling door zijn kennis, ervaring en mentale benadering te delen met zijn jongere rivaal.

Sportief gezien waren Priestley en Taylor zonder twijfel de twee dominante krachten van de jaren negentig. “Wij waren zonder twijfel de twee beste spelers in de jaren negentig,” stelt hij. “We stonden tien jaar lang constant tegenover elkaar in finales, niet in halve finales.”

Het onderstreept hoe uitzonderlijk hun rivaliteit was. Waar veel spelers pieken en dalen kennen, bleven Priestley en Taylor elkaar jarenlang naar een hoger niveau tillen. Hun onderlinge duels waren vaak van uitzonderlijke kwaliteit en bepaalden het gezicht van het professionele darts in die periode.

Toch begon naarmate de jaren vorderden het leeftijdsverschil een rol te spelen. Priestley was exact tien jaar ouder dan Taylor, en dat begon hem naar eigen zeggen op te breken. “Het begon later zijn tol te eisen,” geeft hij toe. “Ik denk niet dat ik zozeer mijn vaardigheden verloor, maar eerder het mentale aspect, vooral na het einde van de jaren negentig. Ik concentreerde me niet meer zo hard.”

Volgens Priestley lag de sleutel tot zijn terugval niet in techniek, maar in concentratie en mentale scherpte. Zijn spel was iets langzamer dan dat van veel concurrenten, wat betekende dat zijn focus constant op het hoogste niveau moest zijn. “Mijn spel vereiste maximale concentratie,” aldus Priestley. “En toen die concentratie begon af te nemen, werd ik minder succesvol.”

Tegelijkertijd bleef Taylor zich ontwikkelen. Waar Priestley worstelde met het vasthouden van zijn mentale scherpte, groeide Taylor uit tot de onbetwiste maatstaf in de sport. De leerling had de meester niet alleen ingehaald, maar was hem ver voorbijgestreefd.

Wat Priestley onderscheidt, is zijn openheid over deze periode. In een sport waar ego’s vaak groot zijn, spreekt hij met opvallende eerlijkheid over zijn eigen rol in het succes van een ander. Zijn spijt gaat niet over verloren titels of gemiste kansen, maar over de nabijheid die hij toestond en de lessen die hij deelde.

Toch doet die spijt niets af aan zijn status. Dennis Priestley blijft een icoon van de dartsport: een wereldkampioen in twee bonden, een pionier van de PDC en een speler die het lef had om tegen de gevestigde orde in te gaan. Zijn rivaliteit met Phil Taylor heeft de sport naar ongekende hoogten gebracht en blijft een van de meest bepalende hoofdstukken in de dartsgeschiedenis.