''Er was soms echt een tekort aan zuurstof bij hoge temperaturen'' - John Part over zware omstandigheden bij World Matchplay

Hij won drie wereldtitels, gooide een perfecte leg in Blackpool en versloeg Phil Taylor op een moment dat niemand dat voor mogelijk hield. Toch ontbreekt de World Matchplay op het palmares van John Part. De Canadees kwam twee keer dichtbij, maar greep telkens naast de titel. In aanloop naar een nieuwe editie van het toernooi blikt Part terug op zijn bijzondere momenten in de iconische Winter Gardens.

Voor Part, die tegenwoordig als commentator bij Sky Sports het toernooi van nabij volgt, zijn de eerste herinneringen aan Blackpool vooral benauwend. “Er was soms echt een tekort aan zuurstof bij hoge temperaturen,” vertelt hij aan The Mirror. “Het kon behoorlijk afmattend zijn in die beginjaren. Dat speelde echt mee. Er is inmiddels veel veranderd.”

In de tijd dat roken nog was toegestaan in de zaal, hing er vaak een waas boven het podium. Toch beleefde Part er ook sportieve hoogtepunten. In 2011 schreef hij geschiedenis met een negendarter in de Winter Gardens. Ondanks dat hij die partij met 10-8 verloor van Mark Webster, was het moment magisch.

“We vonden het altijd het beste podium met de meest verstandige fans,” aldus Part. “Daar kon je niets beters wensen. Het is inmiddels een historisch darts-theater geworden. Ik was heel blij dat ik die negendarter juist dáár gooide. Het was later in mijn carrière, dus het verraste echt iedereen, misschien ook mezelf. Ik gooide op dat moment niet bijzonder goed, maar ik maakte er alsnog een partij van.”

Twee keer haalde Part de finale van het World Matchplay. In 2002 dwong hij Phil Taylor tot het uiterste. Het duel werd met 18-16 gewonnen door 'The Power', maar Part had Taylor er flink voor laten werken. “Het was adembenemend om daar een finale te spelen,” blikt hij terug. “Tegen Phil in die eerste finale lette ik nauwelijks op het publiek. Ik vertrouwde erop dat ze positief zouden zijn. Ze houden van goed darts en ik probeerde dat te leveren. Ik kwam op 16 legs, maar niet tot 18.”

Drie jaar later kreeg hij alsnog zijn revanche op Taylor, al was het 'slechts' in de kwartfinale. Die zege was mentaal loodzwaar, zegt hij. “Ik had het geluk hem een paar jaar later in de kwartfinale te verslaan. Mijn kracht tegen iemand als Phil zat hem vooral in het sets-formaat. Dan kon ik me wat meer schommelingen in mijn spel permitteren. Maar op mijn top was mijn niveau hoog. Misschien niet het niveau van Phil, maar ik kon met hem en de rest van de wereldtop concurreren.”

Na zijn winst op Taylor wachtte in de halve finale Peter Manley. Die partij, gewonnen met 18-16, sloopte hem mentaal. “In 2003 had Peter nog geprofiteerd van mijn overwinning op Phil in de halve finale van de Desert Classic. Hij won toen het toernooi. Dat wilde ik nu voorkomen.”

“Manley stond in de halve finale voor, maar ik knokte me terug. Toch was het slopend, zeker na die zware match tegen Phil. Ik heb me nooit echt de baas van het toernooi gevoeld, de tegenstand bleef lastig, zelfs na zo'n overwinning.”

In de eindstrijd moest Part het opnemen tegen Colin Lloyd, die uiteindelijk met 18-12 de titel greep. “Het was niet onze beste wedstrijd, maar het herinnert me wel aan het niveau van onze onderlinge duels,” vertelt Part. “We haalden samen soms gemiddelde van boven de 110. Colin had absoluut het niveau en verdiende zijn grote titels. Het was terecht dat wij tegenover elkaar in een grote finale stonden.”

Part sluit af met een verwijzing naar de discussie of het dartsniveau tegenwoordig hoger ligt dan in zijn tijd. “Mensen denken dat het nu allemaal veel competitiever is, maar geloof me, destijds waren er ook nauwelijks makkelijke partijen. Je kunt niet altijd op gemiddelden vertrouwen.”