Wesley Plaisier sprakeloos na verrassende dubbele ProTour-finales: "Ik was echt heel nerveus"

Wesley Plaisier bereikte in de afgelopen week back-to-back finales tijdens de Players Championships, waarbij hij verloor van Ross Smith en Jonny Clayton. Als magazijnmedewerker kan hij nu een zomaar een PDC-ranking winnaar worden.

De voormalige wereldkampioen geeft toe geschokt en verrast te zijn door deze prestatie en had niet verwacht überhaupt in de buurt van de finale te komen, laat staan twee keer op rij.

"Daar ben ik echt trots op en ik heb er geen woorden voor. Natuurlijk ben ik blij om de ProTours te spelen en een paar wedstrijden te proberen te winnen, maar ik had nooit verwacht dat ik twee keer de finale zou halen", vertelde Plaisier aan Weekly Dartscast.

"Ik was een beetje verrast. Ik was echt heel nerveus. Het leek er niet op. Ik kwam met 5-1 achter en ik dacht dat ik geen kans had, omdat hij zo goed speelde en makkelijk 180'ers gooide. Ik zei tegen mezelf: 'Pak een leg, pak twee legs, laat zien waartoe je in staat bent.' Ik miste een pijl voor de wedstrijd, maar ik ben echt blij met mijn prestatie."

Er was ook wat geruzie tussen de Nederlander en Ryan Joyce tijdens het tweede toernooi. Plaisier benadrukte echter dat er niets aan de hand was en dat hij het een beetje vreemd vond. "Hij was er niet blij mee dat ik midden in de leg een 140 vierde. Toen begon hij dat ook te doen. Ik weet niet zeker waar dat over ging."

Terwijl hij zijn verwachtingen voor de rest van het jaar enigszins bijstelt, richt hij zijn pijlen op Ally Pally, en mocht dat niet lukken dan op Lakeside. "Ik probeer zoveel mogelijk ProTours te spelen als ik kan. Zodra ik word uitgenodigd, wil ik altijd meedoen. Enkele WDF-toernooien, de Challenge Tour. Hopelijk het wereldkampioenschap. Misschien speel ik op Lakeside, maar het zou geweldig zijn om naar Ally Pally te gaan."

Voor Plaisier is zijn dartcarrière een hobbelige weg geweest, van spontaan meedoen aan een toernooi tot het breken van zijn elleboog en het herwinnen van zijn zelfvertrouwen. Uiteindelijk kwam alles samen toen hij bekend werd op de Europese Tour en de World Masters won.

"Een vriend vertelde me dat er een toernooi vlakbij ons huis was, en hij zei dat ik eens mee moest gaan om te kijken of ik het leuk vond. Dat deed ik en ik raakte verslaafd", vervolgde hij.

"Het duurde een paar jaar, want toen ik begon was ik blij als ik 60 gooide. Vanaf 2015 speelde ik misschien pas op een goed niveau, maar toen brak ik mijn elleboog. Ik dacht eraan om naar nationale en internationale toernooien te gaan, maar na mijn elleboogbreuk moest ik opnieuw beginnen en hopen dat ik weer kon spelen. Dus na zes weken lag ik in het ziekenhuis en de dokter zei dat ik alles met mijn arm kon doen zodra hij genezen was. Hij zei echter ook dat ik mijn arm misschien nooit meer zou kunnen strekken."

"Nadat ik mijn arm kon strekken, had ik daarna geen problemen meer. Maar toen moest ik na twee jaar mijn niveau weer terugvinden. Uiteindelijk won ik een toernooi na een lange tijd van teleurstellingen en ging het steeds beter."

Geprezen door Luke Humphries en anderen voor zijn prestaties op de Europese Tour, geeft hij toe dat de druk hem te veel werd. Sindsdien staat hij bekend als de beste speler zonder Tourkaart en is hij nog steeds de WDF World Master.

"Ik won daarna de World Masters en de druk werd me te veel toen ik voor het eerst Q-School speelde. De World Masters betekende veel voor me, want ik had nooit kunnen dromen dat ik een major zou winnen in mijn leven. Alles kwam samen dat weekend en ik was echt trots. Dat is nog steeds de grootste overwinning uit mijn carrière. Vervolgens werd ik nummer één van de wereld bij de WDF en kwalificeerde ik me voor Lakeside, iets waar ik van tevoren nooit van had kunnen dromen."