"Ik was er kapot van. Ik heb een week lang gehuild" - Lorraine Winstanley heeft nog altijd moeite om terug te blikken op verloren Lakeside-finale van 2019

Lorraine Winstanley speelt al meer dan 30 jaar darts, heeft de grootste titels veroverd en een nieuwe generatie vrouwelijke darters geïnspireerd. Toch wordt ze nog altijd achtervolgd door één moment in haar carrière.

"Ik was er kapot van. Een week lang heb ik gehuild", vertelt ze terwijl ze terugdenkt aan haar verlies in de finale van het WK op Lakeside in 2019 tegen Mikuru Suzuki. "Het betekende zoveel voor me. Het is het enige wat ik nog niet heb bereikt. Ik heb die finale nog steeds niet teruggekeken. Ik kan het gewoon niet."

Tijdens de Tungsten Talk op de MODUS Super Series deelde Winstanley op een emotionele en eerlijke manier haar meest trotse momenten en grootste teleurstellingen uit haar dartsleven.

Winstanley ging het Lakeside-toernooi in 2019 in als nummer één, na net de World Masters-titel te hebben veroverd. Maar in de finale speelde Suzuki een van de meest opvallende debuutwedstrijden die het podium ooit heeft gezien.

"Op papier waren Mikuru en ik redelijk aan elkaar gewaagd. Zij had misschien een klein voordeel qua statistieken, maar het verschil was niet groot", zegt Winstanley. "Ik dacht: 'Til je niveau omhoog, je hebt niets te verliezen.' Maar zij legde de lat gewoon hoger. Ik speelde niet slecht, maar zij speelde gewoon beter."

Winstanley gaf zelfs een grappige draai aan een surrealistisch moment in de finale: "Ik wilde eigenlijk dat ze die negendarter zou gooien. Ik dacht: 'Laat haar het maar doen, kak daarna in, en dan kan ik er vol gas overheen!' Maar dat gebeurde natuurlijk niet." Ondanks het verdriet is ze trots op haar plek in die finale – en het gezelschap waarin ze zich bevindt. "Het klinkt nog steeds mooi: 'WK-finalist'. Deta (Hedman), Fallon (Sherrock) – zij hebben de finale ook gehaald, maar zijn uiteindelijk niet als winnaar uit de bus gekomen. Het is dus geen slechte groep om deel van uit te maken."

Winstanley’s weg naar de top van het darts begon niet via academies of toernooien, maar achter een bar in een pub in Buxton, waar vrouwen niet eens mochten meedoen in het team.

"Ik werkte in een café en wilde graag voor het dartsteam spelen, maar ze zeiden: 'Nee, we hebben geen vrouwen in het team'", herinnert ze zich. "Op een avond hadden ze te weinig spelers en zei ik: 'Ik dacht dat jullie geen vrouwen in het team wilden?' Ze antwoordden: 'Dat is beter dan een wedstrijd weggeven.' Dus ik speelde mee. En ik zei: 'Als ik win, laat je me dan niet vallen.' Ik denk niet dat ze verwachtten dat ik zou winnen. Maar dat deed ik wel."

Van daaruit werd Winstanley aanvoerder van datzelfde pubteam, voordat ze doorgroeide naar de Super League, county darts en uiteindelijk het internationale podium. "Er waren toen nog niet veel vrouwen die meededen, maar we wilden gewoon spelen. Het is daaruit voortgekomen."

Het meest trotse moment in de carrière van Lorraine Winstanley kwam in 2017, toen ze de World Masters titel veroverde – een overwinning die ze zich nog altijd goed herinnert.

"Ik weet nog hoe zwaar de trofee was! Ze zeiden: 'Til hem op' en ik dacht: 'Ik probeer het wel!'", lachte ze. "Toen ik 'Game, shot, and the match' hoorde, was het alsof ik dacht: 'Oh mijn god, ik heb net de Masters gewonnen.' Het was absoluut een hoogtepunt uit mijn carrière."

Kort daarna bereikte ze de top van de ranglijst als nummer één van de wereld bij de vrouwen. "Nummer één worden stond nooit echt op mijn verlanglijstje, ik stel graag haalbare doelen", zei ze. "Ik keek niet eens naar de ranglijst. Dus toen ik daar kwam, was het gewoon een bonus." Hoewel ze zich niet precies kan herinneren waar ze was toen ze het hoorde, is het een mijlpaal waar ze nog steeds trots op is. "Ik heb er gestaan. Ik heb dat gedaan. Daar ben ik supertrots op."

Ondanks al haar prestaties beschouwt Winstanley Lakeside nog steeds als de meest magische locatie in het darts. "Toen ik voor het eerst door de poorten reed, had ik kippenvel. Het was onwerkelijk", zei ze. "En elk jaar dat ik terugging, kreeg ik hetzelfde gevoel. Het was alsof ik thuiskwam. Er is geen podium zoals dit. Het kan een speler maken of breken. Elk jaar, ongeacht je vorm, denk je: 'Dit wordt mijn jaar.'"

Ze herinnert zich hoe ze geïnspireerd werd door Trina Gulliver toen ze naar de tv keek in haar stamcafé, lang voordat ze geloofde dat het werkelijkheid zou kunnen worden. "Ik weet nog dat ik naar Trina keek en dacht: 'Dat kan ik ook. Ik wil daar op een dag spelen.'" En uiteindelijk deed ze dat ook, en haalde ze de finale.

Tegenwoordig combineert Winstanley haar carrière met een belangrijke rol bij Target Darts. Ze helpt het Elite 1-programma beheren en ondersteunt het groeiende netwerk van jeugdacademies van het bedrijf.

"Ik help de academies draaiende te houden en nieuw talent te scouten", legt ze uit. "Ik ben er erg trots op om te zien hoe de jongeren doorstromen. Zij zijn de toekomst van onze sport."

Ze zegt dat de opkomst van spelers als Luke Littler de perceptie van darts voorgoed verandert. "Hij heeft gedaan wat Fallon voor de vrouwen deed, hij heeft darts cool gemaakt", zei ze. "Er komen kinderen naar de academie van wie de familie niet eens darts speelt. Ze hebben Luke alleen maar op tv gezien en denken: 'Dat wil ik ook doen.' Wat hij heeft gedaan is ongelooflijk. Als ik een kleine rol heb gespeeld in de reis van iemand, dan is de klus geklaard. Daar ben ik trots op."

Ondanks haar verschuiving naar mentorschap en ontwikkeling heeft Winstanley ook nog steeds persoonlijke doelen. Op het moment van het interview zat ze vast aan de laatste kwalificatieplaats voor de Women's World Matchplay, met nog maar één weekend te gaan. "Ik heb eerder in deze positie gezeten", zei ze. "Ik werk hard en oefen hard om me te kwalificeren. Dat is alles wat ik van plan ben, we zullen het wel hebben over de volgende stap na juni!" Ze kwalificeerde zich uiteindelijk voor het toernooi in Blackpool, maar werd in de eerste ronde al uitgeschakeld door de Nederlandse Noa-Lynn van Leuven.

Haar speelkalender is misschien wat selectiever geworden, maar Winstanley is altijd bereid om mee te doen. Vooral als de MODUS Super Series haar om hulp vraagt.

"Ik kom hier graag", zei ze. "Het is geweldig voor het vrouwendarts. Het geeft nieuwe spelers exposure en laat zien hoe sterk we zijn. Ik speel misschien niet meer week in, week uit, maar ik zal altijd ja zeggen als ik gebeld word. Ik geniet van elke minuut."