De laatste truc van de Wizard op het WK Darts? “Er zit zeker nog een laatste kunstje in me”

Simon Whitlock keert dit jaar terug op het WK Darts met een opmerkelijk ander gevoel dan de afgelopen seizoenen. De 56-jarige Australiër, jarenlang een vaste waarde op de grootste podia en tweevoudig WK-finalist, heeft na een periode van fysieke problemen en sportieve twijfel opnieuw houvast gevonden. Zijn winst in de eerste editie van de ANZ Premier League bleek niet alleen een ticket naar Alexandra Palace, maar ook een onverwachte herstart van zijn carrière.

Whitlock afgelopen week terug in Engeland en sprak in Cheltenham met Online Darts over een fase die hij zelf omschrijft als “het beste wat hij had kunnen doen”. Weg van de PDC-ranglijsten, weg van de constante druk en de overspoelende kalender, vond hij opnieuw rust in zijn spel én in zijn hoofd.

“Dat betekent de wereld voor me,” zei hij over het winnen van de Premier League in eigen land. “Alles wat ik wilde, was mijn naam op dat trophy krijgen. De eerste Aussie zijn die het wint.”

De start van het toernooi verliep naar eigen zeggen stroef, maar Whitlock voelde gaandeweg dat zijn ervaring het verschil zou maken. Waar anderen nachten wonnen en vervolgens wegzakten, hield hij de lange adem. “Ik was de schildpad en ik versloeg de haas in de finale.”

De finale tegen Raymond Smith, die vooraf breed werd verwacht, bracht nog een extra laag spanning met zich mee. Smith was al geplaatst voor het WK, Whitlock niet. Daardoor hing alles af van dat ene resultaat, winnen was de enige weg naar Londen.

“Het was eigenlijk een slecht gevoel,” zegt Whitlock over de situatie. “Weten dat sommige spelers al geplaatst zijn, en dat als ik niet zou winnen, ik ook niet naar het WK zou gaan… Ik wist in mijn achterhoofd: je móét dit winnen.”

Dat lukte. En het besef dat hij terug naar Ally Pally zou gaan, kwam pas toen de beslissende dubbel viel. “Het zonk pas in toen dat winnende dubbel erin ging. Toen dacht ik: ja, ik ben terug, en dáár hoor ik te spelen.”

De opluchting gaat gepaard met een hernieuwd gevoel van vrijheid. Waar voorgaande edities hem eerder nerveus maakten, merkt Whitlock dit jaar vooral opluchting. “Geen druk. Helemaal niet. Ik voelde zelfs geen druk om de ANZ Premier League te winnen, maar ik deed het toch. Nu voelt het hetzelfde.”

Opvallend genoeg is Whitlock openhartig over zijn toekomst buiten de PDC. Na jaren op het allerhoogste niveau is hij niet langer bereid om het volledige programma te draaien. De druk, het reizen en vooral de fysieke belasting zijn voor hem niet meer op te brengen.

“Een jaar weg uit het professionele circuit is het beste wat ik ooit heb gedaan,” zegt hij. “Geen druk, gewoon spelen, weer vertrouwen opbouwen. Het heeft enorm veel gedaan voor mijn zelfvertrouwen.”

Over een mogelijke terugkeer als tourkaarthouder is hij uitgesproken: het is geen realistisch scenario meer. Zelfs niet als hij via een sterk WK zijn kaart zou terugwinnen. “Ik zou niet fulltime gaan spelen. Ik zou toernooien uitkiezen. Ik ga niet terug naar Q-School. Het is te veel voor me. Ik ben te oud om vijf, zes dagen achter elkaar te spelen.”

Ook de Challenge Tour heeft hij definitief achter zich gelaten. “Ik wist meteen: dit kan ik niet meer. Die vroege ochtenden, zoveel dagen achter elkaar… te zwaar.” Whitlock benadrukt dat er meer dan genoeg kansen zijn buiten de PDC. Hij speelt veel demonstraties, is actief in alternatieve circuits en werkt nauw samen met managementbureau Modus. “Ik hoef niet in de PDC te zitten. Ik zou het geweldig vinden, maar mijn lichaam zegt nee. Het is hard werken. Ik ben 56 nu.”

Een belangrijk nieuw hoofdstuk in zijn carrière is de begeleiding van zijn zoon Mason, die als jong talent aan de weg timmert. Whitlock spreekt daar met zichtbare trots over.

“We trainen samen en ik probeer hem de juiste richting op te sturen. Als hij een tourkaart haalt, is dat veel belangrijker dan dat ik er nog één zou krijgen.”

Zelfs als hij het fysiek nog zou kunnen, zou hij dat doel aan zijn zoon laten voorgaan. “Mijn hoofd wil nog wel, mijn lichaam niet. Maar voor Mason… ja, dat zou fantastisch zijn.”

Whitlocks loopbaan is al indrukwekkend: twee WK-finales, World Cup-winst, World Series-optredens in eigen land en meerdere grote televisiefinales. Maar zelf blijft hij nuchter wanneer zijn erfenis ter sprake komt.

“Ik denk dat mensen niet helemaal begrijpen wat ik allemaal heb gedaan,” zegt de interviewer. Whitlock reageert bescheiden: “Ik denk het als jij dat zegt. Op papier klopt het zeker. Maar ik hoop vooral dat iemand anders uit Australië nog verder komt. Hopelijk mijn zoon.”

Het WK van 2026 wordt voor Whitlock geen loodzware opdracht, maar juist een editie waarin hij kan spelen zonder verwachtingen. Dat maakt hem, paradoxaal genoeg, gevaarlijker dan in voorgaande jaren.

“Misschien een paar zenuwen op de walk-on, maar geen druk. Het is een freeroll. Ik ga deze waarschijnlijk meer genieten dan welke andere dan ook.”

Of er nog één laatste grote run in hem zit? Whitlock houdt de deur op een kier. “Er zit zeker nog een laatste kunstje in me. Of hij opkomt, dat weet ik niet. Maar ik heb vertrouwen. Als ik ronde één doorkom, weet je nooit wat er kan gebeuren.”