"Ga. Ik wil je op tv zien spelen" – Jonny Clayton openhartig over verlies van zijn vader

Volgend weekend gaat in het iconische Winter Gardens van Blackpool de World Matchplay 2025 van start. Onder de grote namen die deelnemen schittert ook Jonny Clayton, de nuchtere Welshman die in 2023 tot de finale doordrong. Wat velen toen echter niet wisten: achter zijn indrukwekkende prestaties schuilde een bijzonder persoonlijk verhaal – eentje van verlies, veerkracht en pure liefde voor de sport.

Tijdens zijn indrukwekkende run naar de finale, waarin hij uiteindelijk zijn meerdere moest erkennen in Nathan Aspinall, droeg Clayton een zware last met zich mee. Terwijl hij op het podium zijn pijlen keurig richting de dubbels stuurde, vocht zijn vader achter de schermen een moedige strijd in het ziekenhuis.

In de podcast Tops and Tales, gepresenteerd door PDC-caller Huw Ware, doet 'The Ferret' nu openhartig zijn verhaal. "Het was een schok. Het was een warme zomerdag, en mijn vader woonde slechts twee deuren verder dan mijn oom en tante. Mijn oom zei: 'Jonny, je moet komen kijken, je vader ziet er niet goed uit.' Toen we hem zagen, was hij zo wit als een laken", begint Clayton. "Ellen, mijn vrouw, die verpleegkundige is, zei meteen: 'We moeten hem naar het ziekenhuis brengen.'"

Daar werd vastgesteld dat zijn bloedwaarden extreem laag waren. "Hij kreeg meerdere bloedtransfusies en begon langzaam weer op te knappen… maar zeven weken later waren zijn laatste dagen aangebroken."

Het bleek allesbehalve een ideale voorbereiding op een van de grootste toernooien van het dartsjaar. "Ik speelde mijn eerste partij op maandag, dus vertrok zondagochtend naar Blackpool. Ellen bleef bij mijn vader, ik nam de kinderen mee. Eerlijk gezegd: darten stond totaal niet op mijn radar. Ik overwoog serieus om me terug te trekken", geeft Clayton toe. "Maar mijn vader hield van darts. Hij zei: 'Ga. Ik wil je op tv zien spelen.'"

Hoewel hij zijn vaders wens respecteerde en afreisde naar Blackpool, bleef zijn hoofd elders. "We gingen nog langs in het ziekenhuis voordat we vertrokken. Maar nog voor we Welshpool hadden bereikt, belde Ellen. 'Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar je moet terugkomen,' zei ze. Alles tolde in mijn hoofd. Ze bleef aan de lijn en zei: 'Het gaat niet goed. Misschien redt hij het niet.'"

De terugkeer naar huis bracht echter onverwacht nieuws. "Toen ik arriveerde, stond Ellen me al op te wachten. Ze zei: 'Je gelooft het niet…' Mijn vader zag eruit alsof hij een tweede adem had gevonden. Hij zei: 'Wat doe jij hier?' En ik kon alleen maar zeggen: 'Ik ben nog niet weg.' Hij vroeg: 'Hoe laat vertrekken we dan?' Maar ik kon hem de waarheid niet vertellen, dat ik terugkwam omdat we dachten dat het einde nabij was."

Uiteindelijk keerde Clayton opnieuw terug naar Blackpool. En dáár liet hij zien wat mentale kracht écht betekent. Op het grote podium van de Winter Gardens dartte hij zich naar de finale – met het beeld van zijn vader in zijn achterhoofd.

"Ik speelde die maandagavond, en dacht alleen maar: hoe ver ik ook kom, hij zou trots zijn. En dat was alles wat telde." Wanneer Ware opmerkt dat Clayton ook trots mag zijn op zichzelf, glimlacht hij. "Dat ben ik ook. Eerlijk gezegd wel. Natuurlijk, ik had die trofee graag gewonnen – dat had iets bijzonders geweest. Maar het liep anders."

Zijn vader kon de finale van zijn zoon nog meemaken, maar overleed kort daarna. "Ik zou op 1 augustus naar Australië vliegen. Mijn vader overleed op 31 juli, slechts enkele dagen na de finale", besluit Clayton. "Drie of vier dagen erna, denk ik. Het blijft vaag. Maar het waren trieste tijden. En ja… het breekt me elke keer weer als ik eraan denk."