“Ik zou graag gewoon Peter Wright willen zijn, maar dat zou de fans teleurstellen” - Geen frisse start voor Snakebite bij laatste hoofdstuk van carrière

Peter Wright heeft in zijn loopbaan vaker tegenwind gekend dan hij zelf soms wil toegeven. Maar wie dacht dat de tweevoudig wereldkampioen aan het aftellen was richting zijn pensioen, kreeg bij de Players Championship Finals in Minehead een ongefilterd en gepassioneerd tegengeluid. 'Snakebite' mag dan een van de meest kleurrijke en theatrale figuren op het circuit zijn, achter de glitter, pruiken en outfits zit een speler die weigert op te geven en ervan overtuigd is dat zijn derde wereldtitel slechts een kwestie van tijd is.

De Schot begint het interview met een verrassende eerlijkheid. “Veel mensen zeiden dat ik niet moest opgeven. Misschien hebben ze gelijk. Want hierbinnen,” tikt Wright op zijn borst, “ben ik nog niet klaar.”

Wright heeft zijn eigen motivatie scherp: “Er ligt een miljoen pond klaar voor de wereldkampioen. En ik ga drievoudig wereldkampioen worden — of ik dat miljoen nu dit jaar win, of volgend jaar. Maar ik ga het winnen. Zeker weten.”

Het is karakteristiek voor Wright: ambitie, koppigheid, humor én vastberadenheid in één zin verpakt.

Zijn eerste overwinning op de Players Championship Finals voelde vreemd, zelfs voor Wright zelf. “Ik begreep er niks van,” lacht hij. “De lichten waren zo fel dat ik helemaal de weg kwijt was. Met mijn contactlenzen leek het alsof ik scores miste. Ik won een leg en dacht dat ze mijn score niet veranderden. Mijn brein was compleet weg.”

Toch kwam de overwinning er, in een duel met Joe Cullen — een tegenstander die eveneens worstelt met vorm. “We hebben allebei een zwaar jaar gehad,” geeft Wright toe. “Hij had nog wat magie, ik had helemaal niks. Daarom voelt deze overwinning goed.”

Wright geeft aan dat de frustratie vooral zit in het enorme verschil tussen zijn trainingsvorm en zijn podiumvorm. “Op het oefenbord ben ik fantastisch,” zegt hij zonder ironie. "In de aanloop naar dit toernooi heb ik veel geoefend. Echt veel. En dan denk ik: ik win dit toernooi makkelijk als ik dit op het podium kan brengen.”

Maar zodra hij het podium op stapt, slaat de twijfel toe. “Zoveel wedstrijden niet gewonnen… je wordt strakker, nerveuzer. Ik stond echt te trillen soms.”

Wanneer hem wordt gevraagd of hij nog steeds nerveus wordt na al zijn titels, knikt hij direct. “Ja, ik was écht nerveus. Geen idee waarom. Ik voelde me fantastisch voor de wedstrijd. Ik heb vandaag meer getraind dan normaal. Maar zodra je op het podium staat, voelt het anders.”

Wright is open over de frustratie dat zijn oude, fenomenale niveau maar niet terugkomt. “Ik praatte erover met Michael van Gerwen,” vertelt hij. “We haalden herinneringen op: gemiddeldes van 118, 120, 133… wedstrijden tegen Michael waarin we elkaar helemaal kapot speelden. Waar is dat gebleven? Waarom kan ik dat nu niet?”

Het is een vraag die hem duidelijk dwarszit, maar ook motiveert. “Ik heb nog steeds de honger. Spelers als Luke Littler, Gian van Veen, James Wade — ze inspireren me. Wade is hard teruggekomen nadat hij zakte in de rankings. Hij begon weer met trainen en kwam terug. Als hij het kan, kan ik het ook. Ja, ik ben ouder. Maar ik kan het.”

Zijn recente val uit de top-16 en terugzakken naar de top-32 had invloed op hem — maar niet zoals je zou verwachten. “Het voelde als een opluchting,” zegt Wright. “Een reset. De komende twee jaar heb ik bijna niks te verdedigen. En op de training speel ik als een top 10–speler. Als ik dat op het podium krijg, sta ik zo weer bovenaan.”

Hij waarschuwt zelfs met een glimlach: “Niemand wil mij loten. Dat denk ik echt.”

Er wordt veel gespeculeerd over het moment waarop Wright zijn darts aan de wilgen zal hangen. De publieke perceptie is dat hij dichter bij zijn afscheid staat dan bij een nieuw hoofdstuk. Maar Wright is duidelijk: “Ik hou ervan om mensen ongelijk te bewijzen,” zegt hij vastberaden. “Iedereen die zegt dat ik klaar ben? Nee. Ik ben nog lang niet klaar. Ik ga weer stijgen op de rankings, ik ga mensen pijn doen op het bord. En ik ga een derde wereldtitel winnen.”

Hij zegt het zonder aarzeling. “Het kost maar drie weken. Drie weken goed gooien. Kerstperiode. En dat miljoen pond komt naar mij — niet naar hen.”

Opvallend in Minehead was Wrights nieuwe walk-on song: “Chihuahua”. Niet de eerste keuze die je verwacht van Snakebite, maar het had een boodschap.

“Mensen blijven mij naar beneden halen,” legt hij uit. “Dus ja, het was een boodschap.” Hij lacht, maar je proeft de ernst erachter. 'Snakebite' is geraakt, maar niet gebroken — en dat is wanneer hij het gevaarlijkst is.

Voor het eerst klonk twijfel of het Snakebite-personage nog bij hem past. Zijn haar was niet gedaan, zijn outfit was soberder. De flamboyante performer bleef even achterwege. “Zou je niet liever gewoon Peter Wright zijn, in deze laatste fase van je carrière?” wordt hem gevraagd. “Ja,” geeft hij toe. “Ik zou dat willen. Maar dan stel ik fans teleur. En vooral kinderen. Dus misschien nog even begrip tonen… en dan zien we wel.”

Tot slot kijkt Wright vooruit naar zijn volgende wedstrijd, tegen James Wade — een speler die dit jaar een sterke comeback maakt. “Ik zag onze head-to-head: 5-5 in de laatste tien wedstrijden. Het wordt altijd spannend. Maar ik voelde al vóór mijn eerste wedstrijd dat ik ging winnen. Dus wie weet.”