"Ik dacht aan stoppen, maar wat voor voorbeeld zou ik dan aan mijn kinderen geven" - Michael Smith vecht terug na moeilijke periode

Na een jaar vol blessures, frustraties en gemiste toernooien is Michael Smith weer helemaal terug op het grote podium. De Engelsman plaatste zich in Wolverhampton voor de knock-outfase van de Grand Slam of Darts, maar zijn opluchting en dankbaarheid waren duidelijk voelbaar.

Na twee zware dagen in de groepsfase leek de uitschakeling nabij. Smith won zijn eigen partij wel, maar moest afwachten hoe Nathan Aspinall en Luke Humphries het er vanaf zouden brengen. “Ik zat daar en dacht: Nathan gaat dit gewoon met 5-1 winnen,” vertelt hij. “Gelukkig hielp Luke me enorm, en daardoor sta ik er nog in. Nu kan ik me focussen op woensdag en proberen weer het niveau te halen dat ik de afgelopen weken op de oefenbaan heb laten zien.”

Toch is Smith niet volledig tevreden over zijn spel. “Ik had graag met 5-0 of 5-1 gewonnen, maar het werd 5-2. Op dit moment neem ik het zoals het komt. Ik heb mijn werk gedaan, twee punten gepakt, en nu kan ik bouwen richting de rest van het toernooi.”

Voor Smith was het überhaupt al een overwinning om in Wolverhampton te staan. Na gemiste toernooien als de World Matchplay en het EK Darts voelde deelname aan de Grand Slam of Darts als een herkansing. “Eerlijk gezegd had ik hier niet eens moeten staan,” zegt hij met een glimlach. “Ik kwam via het kwalificatietoernooi binnen, eigenlijk via de achterdeur. Op de dag zelf zei ik nog tegen Ritchie Edhouse dat dit een toernooi is voor winnaars en finalisten – niet voor ons. En toch kwam ik erdoorheen. Toen dacht ik: weet je wat, ik ga er gewoon alles uithalen.”

Smith ziet dit toernooi als een belangrijke stap in zijn wederopbouw. “Ik gebruik dit als opstapje naar het WK. Ik heb nog zo’n vier weken om klaar te zijn, en dat is alles waar ik me op richt. Winnen of verliezen maakt me nu minder uit – ik wil gewoon weer genieten van het spel.”

De glimlach van Smith verbergt een lange lijdensweg. De voormalig wereldkampioen kampt al maanden met ernstige gewrichtsproblemen. “Ik heb artrose in beide voeten – links ernstig, rechts nog erger – en ook in mijn pols,” legt hij uit. “Dat gaat nooit meer helemaal over. Ik brak beide polsen toen ik negentien was, en sindsdien is het telkens doorbijten. Toen ik het WK won, leek mijn lichaam te zeggen: nu mag je eindelijk rusten. En precies toen begon de ellende.”

Om te herstellen gebruikt Smith geavanceerde herstelapparatuur. “Het is een soort machine die mijn pols, schouder en voeten afwisselend koelt en verwarmt. Eerst zes graden, dan veertig, steeds twintig minuten per sessie. Het helpt enorm, al kost het me elke dag ruim een uur en twintig minuten. Mijn vrouw begrijpt beter hoe het werkt dan ik,” grapt hij.

Hoewel hij weet dat zijn blessures niet verdwijnen, weigert hij zich te laten beperken. “Ik heb geleerd ermee te leven. Als Forrest Gump zei: ‘It happens.’ Dat is ook bij mij zo. Ik ben er klaar voor om weer te reizen, te verliezen, te winnen – gewoon om weer te doen wat ik het liefste doe.”

De mentale druk was minstens zo zwaar als de fysieke pijn. “Iedereen kijkt naar je, zeker als je acht maanden geen tv-toernooi hebt gespeeld,” zegt Smith. “Ik heb al die jaren geleerd om met druk om te gaan – sinds mijn eerste majorfinale in 2018 vroegen mensen steeds: wanneer wint hij er eentje, heeft hij wel de zenuwen? Dat hoort erbij.”

Toch was zijn terugkeer niet eenvoudig. “Bij de kwalificatie in Wigan had ik eigenlijk nergens zin in. Ik verloor alles en was woedend – dacht zelfs aan stoppen. Maar op de laatste dag kwam alles samen, ik plaatste me en toen besefte ik wat het voor me betekende. Ik speel al darts sinds mijn vijftiende, zit achttien jaar in de PDC. Ik geef niet zomaar op.”

De Grand Slam of Darts heeft zijn passie nieuw leven ingeblazen. “Na het winnen van het WK verloor ik een beetje die honger. Ik had eindelijk mijn droom bereikt. Maar door die blessureperiode besef ik nu hoeveel ik van dit spel houd. Ik wil gewoon weer vechten, spelen, op het grote podium staan. Ik ben het zat om thuis te zitten en anderen te zien winnen,” lacht hij, met een knipoog naar Luke Humphries. “Het is irritant om zijn gezicht elke week op tv te zien!”

In de volgende ronde wacht Chris Dobey – een goede vriend van Smith. “Ik heb al tegen Luke en Nathan gespeeld, nu nog Chris. Het is fijn dat het een langer format is. Als ik niet meteen goed begin, heb ik wat speling. Tegen Humphries duurde mijn eerste leg 27 darts – dat kan nu echt niet meer. Ik moet scherp zijn vanaf het begin en het publiek iets moois geven.”

Ondanks zijn bescheiden verwachtingen weet Smith dat hij, fit en in vorm, tot de besten behoort. “Kijk, ik ben nog steeds niet 100%, maar ik heb de kwartfinale van de UK Open gehaald en nu de laatste zestien van de Grand Slam of Darts. Stel je voor wat ik kan doen als ik volledig fit ben,” zegt hij met een serieuze blik. “Ik heb dit toernooi eerder gewonnen – waarom zou ik het niet opnieuw kunnen?”

Wat hem uiteindelijk drijft, is niet alleen ambitie, maar ook trots als vader. “Mijn twee zoons spelen rugby en ook darts. Michael Jr. is elf, Kasper acht. Wat voor voorbeeld geef ik als ik nu zou stoppen? Ik wil ze laten zien dat je nooit opgeeft, dat je door barrières heen moet. Of ze nu voor rugby gaan of darts – ik wil dat ze leren vechten voor hun dromen.”

Michael Smith is nog niet de oude, maar zijn vechtlust is terug. De pijn blijft, het lijf protesteert, maar de wil is sterker dan ooit. “Ik wil gewoon weer gelukkig zijn met darts,” besluit hij. “Misschien is dit het begin van iets nieuws. Wie weet wat er nog komt – zolang ik blijf vechten, komt het goed.”