Phil Taylor blijkt bijzondere bloedgroep te hebben: ''Van chips of brood krijg ik brandend maagzuur''

Phil Taylor is 65, zestienvoudig wereldkampioen, en voor het eerst in veertig jaar geen darter meer. De man die een tijdperk bepaalde, heeft definitief afscheid genomen van het podium en de pijlen opgeborgen. Geen demonstraties, geen showavonden, 'The Power' gooit niet meer. Maar stilzitten? Dat staat niet in zijn woordenboek.

“Ik probeer nu fitter te blijven. Ik fiets veel,” vertelt Taylor aan Metro. “Ik heb een nieuwe heup gekregen, en de chirurg zei tegen me: ‘Phil, ik ga je één ding vertellen: houd je benen sterk. Als je in de zestig bent en je breekt je heup, dan heb je een probleem.’”

De boodschap kwam aan. De man die decennialang bekend stond om zijn stalen focus aan het bord, heeft diezelfde discipline nu verplaatst naar zijn gezondheid. “Ik doe aan fietsen, en een van mijn beste vrienden, Bobbie Goulding, stuurt me elke ochtend een bericht. Hij speelde rugby voor Wigan, St. Helens, Leeds, Engeland en Groot-Brittannië. Hij is in de vijftig en fit als een hoentje. Hij heeft me aan het krachttrainen gekregen.”

Thuis in Stoke-on-Trent heeft Taylor inmiddels zijn eigen gym gebouwd. “Ik heb een sauna geïnstalleerd en ik fiets elke ochtend. Ik heb zo’n trilplaat gekocht – ik ga erop staan en squat een paar keer. En ik gebruik TRX-banden voor extra steun.”

Na jaren van rug- en heupproblemen is Taylor vastbesloten om in beweging te blijven. Waar hij vroeger urenlang oefende op 180’s, richt hij zich nu op balans, kracht en voeding. Zijn voedingspatroon is drastisch veranderd, niet uit noodzaak, maar uit overtuiging.

“Voor het avondeten eet ik meestal zuurdesembrood met avocado, een beetje olijfolie, balsamico, tomaat of een gepocheerd ei en wat kaas. Ik ben er verslaafd aan. Ik vind het heerlijk.”

Tijdens een recent verblijf in Spanje ontdekte hij een nieuw gerecht dat hem sindsdien niet meer loslaat. “Ik was in Marbella en een restauranteigenaar zei: ‘Phil, probeer dit eens, het werd pil pil genoemd.’ Het zijn garnalen in olijfolie met knoflook, paprika en koriander. Je bakt het kort, doet er wat chili bij en eet het met brood. Verslavend, echt waar.”

Ook al staat hij niet meer op het podium, Taylor blijft denken als een topsporter. “Mijn favoriete sportmensen zijn altijd winnaars geweest,” zegt hij. “Ik hou van winnaars, omdat ik weet wat ervoor nodig is. In het voetbal hield ik van Roy Keane, Stuart Pearce en Tony Adams. Stanley Matthews was een vriend van me, hij kwam ook uit Stoke. Hij vertelde me dat hij na de training nog ging hardlopen op het strand. Ik vroeg waarom. Hij zei: ‘Omdat de anderen dat niet doen.’ Dat vond ik briljant.”

Die mentaliteit nam Taylor zelf over. “Ik sloot elke dag af door vijf of zes 180’s te gooien voor ik naar bed ging. Soms duurde het tien minuten, soms anderhalf uur, maar ik wist: mijn tegenstanders doen dit niet.”

Het perfectionisme bleef niet beperkt tot darts. Taylor dook ook in voeding, slaap en herstel. “Ik heb bloedonderzoek laten doen zodat ik kon eten volgens mijn bloedgroep. Blijkbaar heb ik een zeldzame bloedgroep die uit Mongolië komt, misschien uit de tijd van de Mongoolse overheersing. Als ik rijst eet, heb ik nergens last van, maar als ik chips of brood eet, krijg ik brandend maagzuur.”

Zijn drang naar controle vertaalt zich tot op de dag van vandaag naar elk detail. “Ik neem mijn eigen kookspullen mee naar hotels, mijn eigen matras-topper, mijn eigen kussen. Dat heb ik allemaal afgekeken van andere topsporters.”

Dan volgt nog een typische Taylor-tip, half lachend maar bloedserieus bedoeld. “Als je ooit in een hotel slaapt: ze wassen de lakens, de dekbedovertrekken en de kussenslopen, maar nooit het kussen zelf. Haal het kussen eens uit de hoes en ruik eraan, je ruikt alleen maar zweet van andere mensen! Daarom neem ik mijn eigen kussen mee'', aldus Taylor.