"Vaak moet ik de scheidsrechter vragen wat ik heb gegooid" - Hoe Ryan Searle ondanks zijn oogziekte een plek binnen de top van de PDC wist te veroveren

Voor de seizoensfinale van de podcast Tops & Tales nodigde scheidsrechter Huw Ware een speler uit die de harten van dartsliefhebbers wereldwijd heeft veroverd: Ryan 'Heavy Metal' Searle. Bekend om zijn snelle stijl, imposante verschijning en herkenbare walk-on op muziek van Black Sabbath, is Searle uitgegroeid tot een vaste waarde binnen de PDC. Toch gaat er achter zijn succes een persoonlijk verhaal schuil, waarin doorzettingsvermogen en liefde voor het spel centraal staan.

Searle groeide op in Tiverton, een stadje in Devon. Zijn jeugd bracht hij grotendeels door in kleine dorpjes in de omgeving, vaak 'in the middle of nowhere'. "We zijn hier zo’n anderhalf jaar geleden naartoe verhuisd. Het is gewoon wat handiger – er is een winkel, een pub, en het ligt dichter bij de hoofdweg wanneer ik terugrijd van wedstrijden", vertelt hij. Het plattelandsleven bood hem rust, maar weinig afleiding. Iets wat hem uiteindelijk dichter bij darts bracht.

Sport was altijd een rode draad in zijn jeugd. Searle speelde voetbal, rugby en zelfs tennis, al moest hij door knieblessures zijn rugbydroom vroeg opgeven. Ook skateboarding was jarenlang een passie. "Ik zou dat graag weer oppakken, maar ik ben nu wat te zwaar en het is gevaarlijk. Als ik mijn pols breek, is het einde verhaal – dat risico kan ik als darter niet nemen", lacht hij.

Zijn bijnaam 'Heavy Metal' kwam niet uit de lucht vallen. Rond zijn tienerjaren ontdekte Searle bands als Disturbed en System of a Down, muziek die hij nog altijd luistert. "Toen ik begon met skateboarden, zo rond mijn twaalfde of dertiende, raakte ik echt in de ban van heavy metal. Ik luister nog steeds naar dezelfde bands", legt hij uit.

Zijn walk-on is één van de meest herkenbare in de PDC: Paranoid van Black Sabbath. "Ik koos dat nummer omdat mensen het herkennen. Er zijn genoeg andere tracks die ik mooi vind, maar als het publiek ze niet kent, heeft het weinig zin", zegt Searle. De combinatie van zijn bijnaam en deze iconische metal hymne maakt hem tot een publiekslieveling.

Darts kwam al vroeg in zijn leven, aangewakkerd door zijn ouders die vaak keken naar toernooien op televisie. Zijn vader hing regelmatig een dartbord op, al verdween die vaak snel weer. De echte klik kwam pas toen zijn slaapkamer werd omgebouwd tot een zolderkamer, waar een dartbord permanent hing. "Het hing niet op de juiste afstand, dat wist ik. Maar ik ging gewoon zo ver mogelijk naar achter staan en gooien. Zelfs toen kon ik al 180 gooien, maar niemand geloofde me", herinnert Searle zich.

Op zijn 21ste begon hij serieuzer te spelen, en al snel viel zijn talent op in de lokale competities. Binnen no-time werd hij de sterkste speler van zijn maandagavond pubteam. Zijn talent leidde hem uiteindelijk naar county darts, waar hij meteen indruk maakte. In zijn tweede jeugdwedstrijd gooide hij een gemiddelde van 30.06 – gelijk aan een 90-gemiddelde, uitzonderlijk voor die tijd.

Wie Searle ziet spelen, herkent zijn unieke, vloeiende worp. Toch heeft hij daar zelf nooit veel over nagedacht. "Ik ben waarschijnlijk de slechtste persoon om tips aan te vragen. Ik ga gewoon bij de oche staan en gooi. Zodra je gaat nadenken of je in- of uitademt, of je arm ver genoeg naar achter is, ben je al negatief bezig. Ik gooi gewoon en hoop op het beste", zegt hij nuchter.

Het is juist deze eenvoud die hem populair maakt bij fans. Geen poespas, geen afleiding – gewoon pijlen gooien. En met succes: inmiddels heeft Searle zes Pro Tour-titels achter zijn naam.

Wat zijn verhaal extra bijzonder maakt, is dat Searle lijdt aan dominante optische atrofie (DOA), een erfelijke oogziekte die zijn zicht aanzienlijk beperkt. "Toen ik nog op school zat, kon ik het bord niet lezen. Ik schreef gewoon over uit de schriften van vrienden. Je vindt vanzelf manieren om ermee om te gaan", legt hij uit.

Lange tijd zweeg hij erover, maar pas toen hij kinderen kreeg, begon hij serieus onderzoek te doen. Zijn dochter bleek de aandoening in ernstigere mate te hebben geërfd. "Toen dacht ik: ik moet weten wat dit precies is. Er is geen genezing, maar ik werk nu samen met een Nederlandse stichting om meer bewustzijn te creëren. Tijdens toernooien draag ik hun patch op mijn mouw", zegt Searle.

Hoewel brillen of lenzen zijn zicht nauwelijks verbeteren, helpen ze net genoeg om het spel speelbaar te maken. "Ik weet eigenlijk niet hoe ik vroeger zonder speelde. Bij sommige finishes, zoals 125 waar ik met de bull moet beginnen, kan het overal op het bord zitten. Vaak moet ik de scheidsrechter vragen wat ik heb gegooid", geeft hij toe.

Zijn snelle manier van spelen, gecombineerd met zijn beperkte zicht, maakt zijn prestaties des te indrukwekkender. "Als ik mijn beste niveau haal, heb je echt iets bijzonders nodig om mij te stoppen", zegt hij vastberaden.

De weg van Searle naar de PDC was allesbehalve vanzelfsprekend. Aanvankelijk aarzelde hij om Q-School te spelen. Hij twijfelde of hij het niveau aankon en of hij het financieel kon bolwerken. Maar via de Challenge Tour, waar hij in 2016 tweede werd achter Rob Cross, verdiende hij zijn tourkaart. "Er werd veel gepraat of ik die kaart wel zou nemen, want het was een enorme stap. Maar ik heb het gedaan, en ik heb er nooit spijt van gehad", blikt hij terug.

Zijn eerste jaar verliep goed, maar het tweede seizoen was een worsteling. Searle verloor vaak ondanks goed spel. De ommekeer kwam in 2018, toen hij de prestigieuze Champion of Champions won in Wales. Dat gaf hem zelfvertrouwen en leidde tot zijn eerste Pro Tour-finale tegen Nathan Aspinall. Niet veel later maakte hij zijn debuut op het WK, waar hij meteen de laatste zestien bereikte.

Inmiddels is Searle een vaste waarde in de top van het darts. Zijn herkenbare stijl, openhartige persoonlijkheid en zijn strijd tegen een visuele beperking maken hem tot één van de meest bewonderde spelers in de PDC. Voor Searle draait het niet alleen om titels, maar ook om het vergroten van bewustzijn voor DOA.

"Mensen hebben me er wel eens naar gevraagd, en ja, het is lastig. Maar er zijn ergere dingen in het leven. Ik blijf spelen, blijf aandacht vragen voor de ziekte, en blijf knokken voor mijn familie", besluit hij.