"Op veel momenten gedacht dat ik eruit lag" - Eerste reekshoofd in damestoernooi ontsnapt aan uitschakeling op WDF-WK

In een zenuwslopende partij op het iconische Lakeside-podium heeft topreekshoofd Lerena Rietbergen haar eerste horde in het toernooi genomen, al ging dat verre van eenvoudig. De opluchting was groot na de beslissende check-out van 142, die uiteindelijk het verschil maakte in een duel met haar landgenote Aletta Wajer dat alle kanten op ging.

Tijdens het duel moest Rietbergen diep gaan, zowel mentaal als qua score. Ze gaf eerlijk toe dat er meerdere momenten waren waarop ze dacht dat haar toernooi er al in de eerste ronde op zou zitten. “Te veel momenten,” zei ze met een wrange lach. “Aletta speelde echt goed. Haar dubbels waren fantastisch. Maar gelukkig voor mij miste ze die laatste, en daardoor kreeg ik nog een kans.”

Het verschil tussen winst en verlies zat hem in één allesbepalende beurt: een 142-finish die het Lakeside-publiek op de banken kreeg. Opmerkelijk genoeg waren haar dubbels tot dat moment juist het probleem geweest. “Het was eigenlijk één groot zwart gat in mijn hoofd,” bekende ze. "Maar toen die beslissende dubbel dan toch viel, dacht ik: eindelijk!”

Voor Rietbergen voelt een terugkeer naar Lakeside als thuiskomen, maar wel in een omgeving waar automatisch druk bij hoort. Vorig jaar stond ze eveneens op dit legendarische podium en die ervaring neemt ze dit keer mee. “Ik ben meer ervaren nu,” zegt ze. “Maar die druk voelt er nog steeds – zeker als topreekshoofd. Mensen verwachten dat je presteert.”

Dat ze dit jaar de nummer één geplaatst is, brengt een extra laag spanning met zich mee. “Je voelt die verwachting, natuurlijk. Ik ben de eerste na Beau Greaves, dus mensen kijken naar mij. Maar ik ben vooral blij dat ik deze eerste wedstrijd heb overleefd. Nu kijken wat de rest van de week brengt.”

In tegenstelling tot Lorena had haar tegenstandster duidelijk minder last van spanning, juist omdat zij wist dat dit haar laatste toernooi zou zijn. Ze geeft aan voorlopig geen wedstrijden meer te zullen spelen. Dat leverde een bijzondere dynamiek op: Rietbergen voelde dat er veel op het spel stond, terwijl Wajer vrijuit kon spelen.

“Dat is best vreemd, ja,” geeft Rietbergen toe. “Vorig jaar speelden we ook tegen elkaar en toen waren de rollen omgedraaid. Nu begrijp ik precies hoe zij zich toen voelde, en zij hoe ik mij nu voelde. Dus eigenlijk staat het nu wel gelijk tussen ons.”

Het is de vraag of deze moeizame overwinning juist de ideale wake-upcall was voor de rest van het toernooi. Vaak is het winnen van een zware eerste wedstrijd precies wat een speelster nodig heeft om ritme en vertrouwen op te doen. Rietbergen hoopt dan ook dat ze haar zenuwen nu heeft afgelegd. “Ik hoop het echt. Ik wil graag mijn beste spel laten zien. Maar ja… het is darts. Je weet nooit wat er gaat gebeuren.”

Ondanks de twijfels straalt haar opluchting na de overwinning van het podium af. Dit was geen perfecte wedstrijd, maar wél een overwinning die karakter en veerkracht toont – twee elementen die onmisbaar zijn voor iedereen met titelaspiraties. Als Rietbergen haar niveau weet op te trekken en de druk weet te beheersen, kan dit toernooi zomaar uitmonden in iets heel moois.