“De WDF is te veel reizen en kost te veel geld'' - Robyn Byrne ziet de PDC als beste optie voor vrouwendarts

Als er één speelster is die met overtuiging voor de toekomst van het vrouwen­darts kiest, dan is het Robyn Byrne. In aanloop naar haar tweede deelname aan de Women’s World Matchplay in Blackpool, laat de Ierse geen twijfel bestaan over waar volgens haar de echte kansen liggen. “De PDC is het thuis van het vrouwen­darts geworden,” stelt Byrne resoluut. “En de Women’s Series is het platform dat we nodig hebben om te kunnen schitteren.”

Tijdens de persconferentie voorafgaand aan het toernooi in de iconische Winter Gardens, was Byrne opvallend openhartig over haar keuze om het WDF-circuit definitief achter zich te laten. Niet omdat het niveau niet deugt, maar omdat de praktische realiteit onhoudbaar is.

“De WDF is gewoon te veel. Te veel reizen, te veel geld, te veel vrije dagen op het werk,” legt ze uit bij de persconferentie met onder meer Dartsnieuws. “Voor de Women’s Series hoef ik maar één dag per jaar vrij te nemen, voor misschien acht, negen of tien weekenden. Ik vlieg vrijdagavond heen, zondag terug. Ik kan gewoon werken op vrijdag en maandag. Dat is ideaal. Dat is precies wat je nodig hebt op een vrouwen­tour.”

Voor veel speelsters draait het niet alleen om pijlen gooien. Er zijn werkverplichtingen, kinderen, en beperkte middelen. Juist daarom is de PDC-structuur volgens Byrne zoveel duurzamer. “Ik heb het geluk dat ik op dit moment geen kinderen heb. Veel andere vrouwen hebben dat wel, en daar gaat veel tijd in zitten,” zegt ze. “Als ik WDF-toernooien zou doen, zou ik waarschijnlijk twee of drie keer per maand op vrijdag én maandag vrij moeten nemen. Dat red ik gewoon niet, ik heb daar de vakantiedagen niet voor.”

Haar terugkeer naar Blackpool betekent veel voor de 28-jarige Dubliner. In 2022 debuteerde ze al eens op dit podium, maar pas dit jaar kwalificeerde ze zich opnieuw. “Ik ben nu een andere speelster dan toen,” zegt ze zelfverzekerd.

“Ik ben waarschijnlijk consistenter. Mijn gemiddelden zijn beter, ik bereik een hoger niveau, en ik ben vooral beter in winnen geworden. Sommige spelers zijn technisch heel goed, maar niet zo goed in winnen. Ik heb geleerd om ook lelijke wedstrijden te winnen. Als zowel ik als mijn tegenstander niet op 100% zitten, trek ik die potten nu vaker naar me toe.”

Een van die overwinningen had voor Byrne extra lading. Niet alleen versloeg ze Fallon Sherrock in de halve finale, na elf opeenvolgende nederlagen, maar ze won ook de finale tegen Lorraine Winstanley bij het twintigste Women's Series-toernooi van 2024.

“Fallon had me elf keer op rij verslagen, dus dat was gigantisch. En Lorraine speelt de laatste tijd ook erg sterk,” blikt ze terug. “Ik zei het toen al: één toernooi winnen is mooi, maar als je het daarna nog eens doet, weet je dat het geen toevalstreffer was. Niemand kan nu zeggen: ‘ja, maar je hebt die of die niet verslagen.’”

Hoewel ze het voorbije jaar sterke prestaties leverde, waaronder winst op het EK met Ierland en een finaleplek tijdens Modus Women’s Week, geeft Byrne toe dat niet alles vlekkeloos verliep.

“Een paar weken geleden speelde ik verschrikkelijk. De laatste Women’s Series en de Six Nations gingen niet goed,” zegt ze. “Maar ik heb daarna flink geoefend, en vooral de laatste week voel ik dat het begint te klikken. Ik kijk er echt naar uit om terug dat podium op te gaan.”

En dat podium, dat brengt mooie herinneringen met zich mee. “Ik genoot echt van elk moment toen ik hier de eerste keer stond,” vertelt ze met een glimlach. “Zelfs toen Beau [Greaves] me versloeg, vond ik het geweldig. Er was niets dat me van dat podium af kon halen. Ik neem altijd familie en vrienden mee, dat hoort allemaal bij de ervaring. Ik vond het zó leuk dat ik meteen dacht: hier wil ik terugkomen.”

Hoewel Byrne zich helemaal thuis voelt bij de PDC, draagt ze nog steeds een andere droom met zich mee: een deelname aan het WK op Lakeside. Geen vrouw uit Ierland deed haar dat ooit voor.

“Ik zeg het altijd: ik zou zó graag eens deelnemen aan Lakeside. Geen enkele Ierse vrouw heeft daar ooit gestaan,” benadrukt ze. “Ik ben al de eerste Ierse vrouw geweest die veel dingen in darts heeft bereikt. Maar dit zou écht speciaal zijn. Of ik dan zou winnen, maakt me niet uit. Gewoon daar kunnen staan en kunnen zeggen: ‘ik heb daar gespeeld.’ Dat zou al genoeg zijn.”

Byrne hoopt dat de Women’s World Matchplay op termijn iets wordt uitgebreid, maar wel op een manier die het toernooi zijn prestige behoudt. “Je wil niet dat de waarde van kwalificatie verloren gaat. Maar twaalf speelsters zou volgens mij een mooi aantal zijn,” stelt ze voor.

“Laat de nummers 5 tot en met 12 dan een play-off spelen voor een wedstrijd tegen de top vier. De volgende vier in de ranking zijn allemaal goede speelsters. De kwaliteit gaat er niet op achteruit, maar je geeft wél meer mensen de kans.”