''Het is mooi weer buiten hé?'' - Gary Anderson ontwijkt behendig vraag over terugkeer in Premier League Darts

Gary Anderson stond er na afloop van zijn 4-1 zege op Michael van Gerwen zelf bijna wat verbaasd bij. Weer een kwartfinale op het WK Darts, opnieuw een zege op het grootste podium tegen een oude rivaal, en toch bleef de Schot vooral nuchter. Geen grote uitspraken, geen wilde dromen. Dat is Gary Anderson ten voeten uit. Terwijl de wereld om hem heen praat over een mogelijke derde wereldtitel, weigert hij verder te kijken dan zijn volgende wedstrijd.

De overwinning op Van Gerwen betekende voor Anderson niet alleen sportief succes, maar ook een symbolisch moment. Twee spelers die elkaar door en door kennen, die samen een groot deel van de moderne darts­geschiedenis hebben geschreven, stonden opnieuw tegenover elkaar in 'Ally Pally'. “Het voelde eerlijk gezegd geen moment comfortabel,” gaf Anderson toe. “Normaal gesproken stuwen Michael en ik elkaar naar een hoger niveau, maar vanavond kwam dat er niet echt uit.”

Het duel kende flarden van het vertrouwde vuurwerk. Als Anderson een 180 gooide, volgde Van Gerwen vaak meteen. En andersom net zo goed. Maar daartussen zat te veel onrust. Te veel mindere beurten. “Het leek gewoon niet los te komen,” analyseerde Anderson. “Mijn score was niet goed, maar mijn dubbels vielen precies op de juiste momenten. En dat heeft uiteindelijk het verschil gemaakt.”

De geschiedenis tussen Anderson en Van Gerwen gaf extra lading aan deze wedstrijd. De laatste keer dat Van Gerwen Anderson op dit podium versloeg, kostte dat de Schot een derde wereldtitel. “Dat was mijn derde WK-finale op rij,” herinnerde Anderson zich. “Hij won toen, en dat doet nog steeds pijn.” Dat hij nu, jaren later, revanche nam, voelde bijzonder, al wilde hij dat gevoel niet te groot maken. “Michael miste veel dubbels. Dat gaf mij kansen. Meer was het niet.”

Toch was het duidelijk dat de zege hem goed deed. Van Gerwen, die Anderson al kent sinds hij een tiener was, blijft voor hem een referentiepunt. “Toen Michael zijn eerste tv-toernooi won in Dublin, ging hij op een rollercoaster die tien, twaalf jaar duurde. Hij was niet te stoppen. Dus ja, het is altijd prettig om hem te kunnen stoppen.”

In de kwartfinale wacht Justin Hood, een naam die voor het grote publiek misschien nog onbekend klinkt, maar volgens Anderson is dat volledig onterecht. “Iedereen vraagt: wie is Justin Hood? Geloof me, hij is een fantastische dartspeler. Echt een geweldenaar.” Anderson sprak met zichtbaar plezier over zijn volgende tegenstander. “Hij is altijd vrolijk, geniet van het leven en van darts. En hij kan ontzettend goed spelen.”

Het typeert Andersons kijk op de huidige dartswereld. Waar hij vroeger misschien sprak over een handvol toppers, benadrukt hij nu voortdurend de enorme breedte van het niveau. “De standaard is door het dak gegaan,” zei hij. “Alleen al de eerste ronde overleven is tegenwoordig een prestatie. Met het talent dat eraan komt, mag je daar al trots op zijn.”

Hoewel Anderson nu nog maar drie wedstrijden verwijderd is van een derde wereldtitel, weigert hij zich mee te laten slepen. “Geloof ik erin? Nee,” zei hij resoluut. “Ik moet eerst de volgende wedstrijd winnen. Als ik de finale haal, heb ik een kans. Zo niet, dan heb ik gewoon een goed toernooi gespeeld.”

Het is een houding die past bij een speler die weet hoe grillig darts kan zijn. Anderson weet ook hoe zwaar het tegenwoordig is om structureel aan de top te blijven. “Ik steek lang niet zoveel tijd in darts als deze jonge jongens. Dat is gewoon de realiteit. En toch doe ik het, voor wat ik erin stop, best aardig.”

Een extra dimensie in Andersons WK-avontuur is zijn zoon Tai, die inmiddels zelf fanatiek dart. “Hij zei laatst nog dat ik slecht was,” lachte Anderson. “Maar hij zit er helemaal in. Hij speelt veel, hij geniet ervan.” Anderson probeert zijn zoon vooral realistisch te houden. “Ik zeg hem altijd: je moet leren verliezen voordat je kunt winnen.”

De gedachte dat hij ooit samen met zijn zoon op hetzelfde WK-podium zou staan, vindt Anderson prachtig. “Hij moet nog een paar jaar, maar het zou geweldig zijn. Het gebeurt niet vaak, vader en zoon in hetzelfde toernooi. Dat zou speciaal zijn.”

Een opvallend thema in Andersons interviews is het contrast tussen zijn vorm op de vloer en op televisie. De afgelopen anderhalf jaar gaf hij toe dat hij op tv vaak worstelde, maar op het WK lijkt hij telkens weer boven zichzelf uit te stijgen. “Waarom dat zo is? Geen idee,” zei hij eerlijk. “Ik kan het niet uitleggen.”

Misschien is het de magie van het grootste toernooi. Misschien de wetenschap dat iedereen hier wil staan. “We spelen het hele jaar om hier te komen,” aldus Anderson. “En kijk waar darts nu staat. Een miljoen pond voor de winnaar. Dat is ongelooflijk.”

Waar Anderson vroeger bekendstond om hevige zenuwen – hij vertelde openlijk dat hij zich soms letterlijk ziek voelde voor wedstrijden – ervaart hij dat nu anders. “Vanavond voelde het niet goed, maar niet door zenuwen. Meer een soort ongemak. Dat had Michael volgens mij ook.” De walk-on blijft voor hem het lastigste moment. “Daar slaan de zenuwen toe. Ik zou liever gewoon het podium oplopen en beginnen.”

Statistieken liegen niet: Anderson staat dit WK bovenaan als het gaat om 180’s. Maar daar hecht hij zelf weinig waarde aan. “Maxima winnen geen wedstrijden. Dubbels doen dat.” Het is een klassieke Anderson-quote, en een die perfect samenvat waarom hij na al die jaren nog steeds meedoet. Niet door spektakel alleen, maar door timing, rust en ervaring.

Dat hij inmiddels wordt gezien als idool door spelers die hem vroeger op televisie zagen, vindt Anderson bijzonder. Tegelijkertijd maakt het hem ook bewust van zijn leeftijd. “Het laat me vooral oud voelen,” grapte hij. Maar de trots overheerst. “Het is mooi om te zien dat jongens door jou zijn gaan darten en nu tot de besten ter wereld behoren.”

Of ze hem al kunnen passeren? Anderson glimlachte. “Ze gaan het niet makkelijk krijgen. Dat kan ik je beloven.”

Tot slot kreeg Anderson ook nog een vraag over een mogelijke terugkeer in de Premier League Darts. 'The Flying Scotsman' reageerde ontwijkend op die vraag. ''Het is mooi weer buiten hé?'', zei hij met een glimlach. ''Het is prachtig weer, het zonnetje scheen echt vanavond.''