"Iedereen dacht dat het tien jaar Lewis tegen Van Gerwen zou worden" - Nonchalance en gebrek aan plezier zorgde ervoor dat 'Jackpot' langzaam van de radar verdween

Adrian Lewis: tweevoudig wereldkampioen, bekend om zijn makkelijke stijl en het gemakkelijk gooien van vele 180'ers. 'Jackpot' was een speler die grote successen kende, maar de laatste jaren toch van de radar is verdwenen. In een nieuwe serie genaamd 'Murph Meets' van de MODUS Super Series vertelt de inmiddels 40-jarige openhartig over zijn jeugd, zijn doorbraak in de sport, de druk van de hoge verwachtingen en waarom hij besloot tijdelijk afstand te nemen van de sport.

Lewis groeide op in Newcastle-under-Lyme, vlakbij Stoke-on-Trent. "Het was eigenlijk een vrij ruige buurt", vertelt hij. "Maar ik had gewoon een normale jeugd, veel sporten: voetbal, atletiek, van alles wat." Als jonge tiener had hij ambities als voetbalkeeper. "Ik werd gecoacht door de beste trainers en het was eigenlijk de bedoeling dat ik de stap naar het eerste zou maken", zegt Lewis. "Maar dat kwam er niet van. Toen kwam darts op mijn pad."

Naast voetbal bleek hij ook aanleg te hebben voor de atletiek. Hij won verrassend een hoogspringen-wedstrijd, iets wat hij nooit eerder had geprobeerd. "Door mijn lengte en sprongkracht ging het eigenlijk vanzelf", lacht hij. De overstap naar darts kwam toevallig. Na school werkte hij in de bouw. "De jongens daar gooiden na het werk pijltjes in de kantine. De lokale darters kwamen langs, en ik bleef ze maar verslaan. Zo begon het allemaal."

Hij bleek een natuurtalent. Binnen korte tijd gooide hij 180 alsof het niets was. Zijn eerste officiële wedstrijd speelde hij als invaller bij het team van zijn tante. "Ik gooide meteen een 180 in mijn allereerste partij", herinnert hij zich. Al snel gaf zijn moeder hem op voor de British Teenage Youth Championship, destijds hét jeugdtoernooi. Grote namen als James Wade deden mee, maar Lewis ging er met de titel vandoor. Dat was het moment dat hij zichzelf begon te zien als een speler met een toekomst in de dartswereld.

Een cruciale wending kwam toen Lewis in contact kwam met Phil Taylor. "Ik speelde voor een Super League-team en Phil kwam daar eens langs voor een goed doel. Hij had al veel over me gehoord en vroeg of ik een keer met hem wilde oefenen." Zes maanden later belde Taylor hem daadwerkelijk. Het was het begin van een leerzame periode. Hoewel Lewis aanvankelijk meer fan was van spelers als Raymond van Barneveld en Andy Fordham, hij had immers geen Sky Sports thuis, groeide de samenwerking uit tot een belangrijk leerproces.

Toen Lewis zijn eerste PDC-toernooien speelde, bleek hij de gevestigde namen te kunnen verslaan. Binnen zeven toernooien haalde hij een halve finale. "Toen wist ik: ik kan hier mijn brood mee verdienen." De media bestempelden hem als de 'erfgenaam van Taylor', iets wat hem zowel hielp als onder druk zette. "Veel spelers die Phil niet konden verslaan, reageerde dat op mij af", zegt Lewis. "Ik werd een soort stormram. Maar ik voelde de druk niet echt, ik speelde gewoon mijn eigen spel."

Zijn eerste WK in 2006 leverde meteen een berucht duel op met Peter Manley. De ervaren Engelsman stond bekend om zijn mindgames. "Hij bleef maar praten en me ophouden tijdens het gooien. Op een gegeven moment dacht ik: nu is het genoeg." Lewis dreigde zelfs van het podium te lopen. Toch werd het duel een leerzame ervaring. "Ik realiseerde me: op het podium heb je geen vrienden. Dat moment heeft me sterker gemaakt." Het was ook de wedstrijd waarin Lewis voor het eerst een 'no look' 180 gooide – iets wat later viraal ging op YouTube.

Het grote hoogtepunt volgde in 2011, toen Lewis zijn eerste wereldtitel veroverde. In de finale tegen Gary Anderson gooide hij een negendarter – de eerste ooit in een WK-finale. "Dat is de droom van iedere darter: de wereldtitel winnen en een negendarter gooien", zegt Lewis trots. "Maar eigenlijk vergat ik die negendarter meteen weer, omdat Gary me onder druk bleef zetten. Ik moest door om de partij te winnen."

In 2012 verdedigde Lewis zijn titel met succes, ondanks een seizoen vol twijfels en nieuw materiaal. "Ik had een wisselvallig jaar, maar Eric Bristow zei tegen me: 'Je hebt geen schijn van kans.' Dat zette een knop om bij mij. Toen kwam het killer instinct terug."

Zijn halve finale tegen James Wade staat in het geheugen gegrift. Wade kwam met 5-1 voor, maar Lewis voltooide een sensationele comeback en won alsnog. "Ik zat in de zone. Dan voelt het alsof je niet kunt missen." De finale moest hij dezelfde dag spelen, omdat de halve finale tot diep in de nacht duurde door dopingtests. "We kwamen pas om zes uur 's ochtends terug in het hotel. Ik had geen oog dichtgedaan, maar ik won tóch."

Na zijn wereldtitels beleefde Lewis nog vele memorabele duels. Zijn partij tegen Taylor op de Grand Slam of Darts en de thriller tegen Michael van Gerwen op de World Matchplay behoren tot de klassiekers. "Ik gooide soms gemiddelden van 107 en verloor tóch", zegt hij. "Dat laat zien hoe zwaar die tijd was. Phil was toen op zijn best, gemiddeldes van 105 of 106 waren standaard."

Samen met Van Gerwen was Lewis de grote man waarvan werd verwacht dat zij de sport na Taylor zouden domineren. "Iedereen dacht dat het de volgende tien jaar Lewis tegen Van Gerwen zou worden. Maar ik werd te nonchalant, had persoonlijke problemen en verloor mijn plezier."

Lewis is open over de redenen waarom hij uiteindelijk afstand nam van de sport. Zijn vrouw Sarah kampt met een chronische nieraandoening, en hun dochter heeft autisme, ADHD en leerproblemen. "Ik stond soms 's ochtends om negen uur op een toernooi, zonder dat ik er wilde zijn. Toen wist ik: er moet iets veranderen. Familie gaat voor. Mensen roepen: 'zonde van zijn talent', maar niemand weet wat er achter de schermen speelt."

Lewis kreeg in zijn carrière geregeld het label 'omstreden'. Zelf ziet hij dat anders. "Ik zeg dingen liever meteen op het podium. Veel spelers zwijgen en klagen pas later in interviews. Dan kan een scheidsrechter ook niets doen." Zijn directe aanpak leverde soms verhitte discussies op, maar volgens hem was het vaak 'gewoon twee jongens die op het podium kibbelden.'

Hoewel Lewis een pauze heeft ingelast, volgt hij de sport op de voet. Hij ziet parallellen tussen zijn eigen doorbraak en de opkomst van Luke Littler. "Zelfs mijn 12-jarige zoon wil nu darten door Luke. Dat laat zien hoe belangrijk die nieuwe generatie is."

Over de MODUS Super Series, waar hij nu zelf aan meedoet, is hij ook enthousiast: "Het niveau ligt daar enorm hoog. Sommige spelers zouden niet misstaan op de Pro Tour. En het houdt jongeren van de straat, dat is minstens zo belangrijk."

Een terugkeer naar de PDC is nog geen uitgemaakte zaak. "Ik heb tegen Barry (Hearn) gezegd dat ik geen vrijstellingen wil. Als ik terugkeer, doe ik het via Q-School." Voorlopig geniet hij echter nog van het leven zonder druk. "Ik heb de laatste twaalf maanden meer plezier gehad dan in jaren." Of hij zijn carrière definitief afsluit, weet hij nog niet. Maar hoe hij herinnerd wil worden, weet hij wel: "Als entertainer. Flamboyant en boeiend om naar te kijken."

Adrian Lewis heeft misschien niet de erelijst van Phil Taylor of de dominantie van Van Gerwen, maar hij bracht iets unieks: spektakel. Zijn back-to-back wereldtitels in een tijdperk dat door Taylor werd gedomineerd, zijn historische negendarter en zijn stijl die darts sneller, spannender en aantrekkelijker maakte.

Zoals Chris Murphy afsluit: "Je bracht enorm veel entertainment, Adrian. Die back-to-back wereldtitels, in het tijdperk van Phil Taylor, waren uitzonderlijk." En Lewis zelf? Hij blijft bescheiden: "Ik heb nooit echt teruggekeken of ervan genoten. Ik leef met de dag. Maar als mensen me herinneren als entertainer, dan is dat genoeg."