“Ik kan het nog steeds niet geloven – zelfs mijn duim werkte tegen” - Ricky Evans bereikt kwartfinale na bizar duel

Ricky Evans heeft zichzelf naar de kwartfinale van de Grand Slam of Darts gevochten na een knotsgek duel vol spanning, pijn en emotie. De Engelsman, bekend om zijn razendsnelle stijl en speelse karakter, moest diep gaan om Luke Woodhouse met 10-9 te verslaan. Wat het extra bijzonder maakte: Evans kampte tijdens de partij opnieuw met een hardnekkig probleem aan zijn werpvinger.

“Ik weet eigenlijk niet hoe ik dit gedaan heb,” zei een opgeluchte maar vermoeide Evans na afloop. “Het voelde alsof alles misging – mijn vinger begon te trillen, te verkrampen – ik dacht echt: alsjeblieft, niet nu. Maar uiteindelijk werkte het, al weet ik nog steeds niet precies hoe.”

Evans, die al jarenlang bekendstaat om zijn snelle tempo aan de oche, kampt sinds vorig jaar met een terugkerend probleem aan zijn werpvinger. “Het begon vorige kerst,” legt hij uit. “Sindsdien was het eigenlijk niet meer teruggekomen, tot nu. Plots begon mijn vinger weer te trekken en te verkrampen. Het is frustrerend, want dat is de sleutelvinger van mijn hele worp. Als die niet meewerkt, is het alsof je zonder gaspedaal moet rijden.”

Hoewel hij het probeerde te verbergen, kon het publiek duidelijk zien dat er iets niet klopte. “Iedereen zag het. Ik probeerde me groot te houden, maar ik wist dat het invloed had op mijn spel. Misschien was het de spanning, misschien iets met mijn zenuwen, ik weet het niet. Maar het kwam op precies het verkeerde moment terug.”

Evans stond met 8-5 achter en leek uitgeschakeld, maar in ware 'Rapid Ricky'-stijl gooide hij de turbo erop. Met zijn kenmerkende snelle ritme vocht hij zich terug in de wedstrijd en won drie legs op rij, tot groot enthousiasme van het publiek.

“Eerlijk gezegd dacht ik alleen maar: blijf gooien, blijf bewegen,” lachte hij na afloop. “Als ik snel gooi, heb ik altijd een kans. Dat is mijn natuurlijke ritme. Ik heb de laatste jaren geprobeerd iets langzamer te spelen, maar vanavond ging dat volledig overboord. Gooi snel – win. Zo simpel was het.”

Hoewel zijn spel niet altijd even gecontroleerd was, leverde de comeback hem zijn eerste Grand Slam-kwartfinale ooit op. “Ik denk niet dat het al tot me is doorgedrongen,” gaf hij toe. “Ik heb het gevoel dat ik nog steeds op het podium sta. Misschien besef ik morgen pas dat ik gewonnen heb.”

Wat Evans onderscheidt van veel andere spelers, is zijn ontwapenende eerlijkheid. “Als ik had verloren, had iedereen gezegd dat ik weer had gefaald,” zei hij met een knipoog. “En eerlijk, het leek er op een gegeven moment wel op. Maar ik bleef gewoon gooien. De pijlen begonnen te vallen, het publiek kwam achter me te staan – en toen dacht ik: kom op, één keer nog vol erin.”

Hij gaf toe dat hij nog moet leren om blessures beter te maskeren. “Misschien moet ik leren om dat soort dingen te verbergen,” lachte hij. “Als er iets mis is, laat ik het te veel merken. Dan sta ik op het podium en denk ik: kijk, hij doet het weer! Dat moet ik echt afleren. Maar als iemand me kan vertellen hoe, ik betaal goed geld!”

Ondanks zijn overwinning was Evans zichtbaar geïrriteerd over het terugkerende probleem. “Het maakt me boos, omdat ik niet snap waarom het gebeurt,” zei hij. “Misschien is het stress. Of zenuwen. Ik zeg dat ik niet nerveus ben, maar ergens diep vanbinnen misschien toch wel. Het is raar – ik geniet van het spel, maar mijn lichaam lijkt dat soms te betwisten.”

Tegelijkertijd bleef zijn humor intact. “Ik hoop gewoon dat het niet weer gebeurt in de kwartfinale,” grapte hij. “Een 16-0 overwinning zou helpen, dan voel ik er niks van.”

Evans nam de tijd om zijn tegenstander te prijzen. “Luke is een geweldige speler. Hij heeft een van de mooiste worpen in het hele circuit,” aldus de Engelsman. “Ik vind hem zwaar onderschat. Hij is waarschijnlijk de best gerangschikte speler zonder titel, en dat zegt alles. Als hij dit leest, gaat hij me waarschijnlijk uitlachen, maar ik meen het echt. Ik heb veel respect voor hem.”

Dat respect hield hem echter niet tegen om op het beslissende moment toe te slaan. “Er zijn geen vrienden op het podium,” zei hij nuchter. “Je wilt gewoon die tiende leg halen, en dat deed ik.”

De overwinning had ook een emotionele lading. Evans verloor vorig jaar zijn zus, en tijdens het interview werd hij zichtbaar geëmotioneerd toen hij haar ter sprake bracht. “Misschien keek ze vanavond wel mee,” zei hij zacht. “Misschien hielp ze me een handje. Ik weet het niet. Maar ik voelde iets speciaals. Natuurlijk, mijn eigen talent helpt ook,” voegde hij er met een glimlach aan toe. “Maar misschien was ze er wel bij.”

Evans gaf daarnaast aan dat zijn huidige partner, met wie hij recent samen is, hem helpt in balans te blijven. “Ze is geweldig. Ze is verpleegster, zorgt goed voor me en heeft zelfs medicijnen voor mijn pees- en gewrichtsproblemen,” vertelde hij. “Ik heb last van tendinitis en een beetje artrose, net als Michael Smith. Sommige dagen kan ik amper lopen. Maar zij houdt me rustig en positief. Ze is niet de reden dat ik win, maar ze helpt me wel enorm.”

Zoals zoveel darters, heeft Evans zijn bijgeloof. “Ik ben een rare,” lachte hij. “Ik doe mijn sokken aan vóór mijn boxers. Echt waar. En ik moest deze week nieuwe kopen, want ik had niet verwacht dat ik zo ver zou komen. Ook gebruik ik altijd hetzelfde toilet, net als Chris Dobey. En dezelfde muziek natuurlijk.”

Over muziek gesproken: dat is Evans’ grote passie naast darts. “Niemand op de Tour heeft meer muziekkennis dan ik,” zei hij trots. “Van Elvis tot Taylor Swift, van Celine Dion tot Shawaddywaddy – ik ken ze allemaal. Vraag me een liedje uit de jaren vijftig en ik zing het voor je. Alleen mijn walk-on vind ik verschrikkelijk. Er zijn 4.000 nummers die beter zouden zijn dan dat!”

In de kwartfinale wacht mogelijk Gerwyn Price. Of de duim hem opnieuw parten zal spelen, blijft afwachten. “Hopelijk niet,” zei hij met een glimlach. “Maar als het weer gebeurt en ik win toch, dan mag het van mij blijven terugkomen.”

Zijn optreden in Wolverhampton was misschien niet perfect, maar het toonde alles wat Ricky Evans uniek maakt: snelheid, humor, kwetsbaarheid en een enorme dosis veerkracht. “Ik ben nog steeds een beetje boos op mezelf,” sloot hij af. “Maar weet je, ik ben er nog steeds bij. En dat is iets waar ik trots op mag zijn.”