"Ik wist dat er iets moest veranderen" - Ryan Joyce overwint grootste angst en bekroont dat met overwinning op EK-debuut

Voor het eerst in zijn carrière stond Ryan Joyce deze week op het podium van het EK Darts. De 39-jarige Engelsman opende het toernooi met een overtuigende 6-3 zege op Luke Woodhouse, en dat leverde niet alleen opluchting op, maar ook een moment van zelfreflectie. "Het is mijn debuut hier", glimlachte Joyce na afloop tegenover Online Darts. "Dus het is mooi om meteen mijn eerste wedstrijd te winnen."

Hoewel Joyce al jaren meedraait op de PDC Tour, was dit zijn eerste optreden op het EK Darts. "Is het niet gek dat dit je debuut is?" werd hem gevraagd. Joyce lachte: "Niet echt, want ik heb de Euro Tours jarenlang zoveel mogelijk vermeden. Iedereen weet dat ik niet zo goed ben met vliegen. Zelfs als ik me kwalificeerde voor een Euro Tour-toernooi, zei ik soms gewoon: 'Weet je wat, ik ga niet.' En dan trok ik me terug."

Dit seizoen was dat echter anders. Joyce besloot het roer om te gooien en wél voluit te gaan. "Ik heb dit jaar bijna alle Euro Tours gespeeld, volgens mij heb ik er maar twee gemist. Het is echt een ander seizoen geweest", zei hij. "En dat is een groot verschil vergeleken met vroeger."

De angst om te vliegen was jarenlang een obstakel in de loopbaan van 'Relentless'. Eerder sprak hij daar open over en overwoog hij zelfs therapie. Maar, zo vertelt hij: "Ik heb uiteindelijk geen therapie genomen. Ik heb het zelf opgelost. Ik heb wat apps op mijn telefoon gezet, noise-cancelling koptelefoons gekocht, en gewoon geprobeerd het uit mijn hoofd te zetten dat ik in een vliegtuig zat."

Die aanpak werkte verrassend goed. "De laatste keer dat ik vloog, heb ik mijn koptelefoon afgezet en gewoon uit het raam gekeken. Dat had ik me een jaar geleden niet kunnen voorstellen. Dus ja, ik ben echt blij met de stappen die ik heb gezet dit jaar."

Joyce is zich bewust dat consistentie cruciaal is als hij richting de top 16 wil bewegen. "Ik wist dat ik iets moest veranderen", zegt hij. "Dus heb ik dit jaar echt alles gespeeld wat ik kon spelen. Daardoor ben ik ook flink gestegen op de ranglijst. Natuurlijk, over een paar jaar wordt het lastiger als ik al dat prijzengeld moet verdedigen, maar dat zien we dan wel weer."

Voor nu geniet hij van zijn vooruitgang, al blijft hij realistisch over zijn plaats op de ranking. "Er zijn zoveel goede spelers op dit moment", erkent hij. "Op mijn dag kan ik het iedereen lastig maken, ook jongens als Luke Humphries of Michael van Gerwen. Maar zij halen hun topniveau zó vaak. Dat is het verschil. Daarom staan zij waar ze staan op de wereldranglijst."

Joyce is een darter die voortdurend sleutelt aan details. Hij probeert telkens een kleine verbetering te vinden – een extra procent, noemt hij het zelf. "Ik probeer altijd iets te vinden wat me net dat beetje extra geeft", legt hij uit. "De volgende stap is dat ik de lengte van mijn punten ga veranderen. Misschien zes of acht millimeter langer. Ik ga er de komende maanden mee oefenen richting het WK."

Hij lacht: "Ik heb toch niets te verliezen. Ik ben geen nummer één van de wereld die bang hoeft te zijn iets te verpesten. Ik sta ergens rond de 23e plaats, dus waarom zou ik geen nieuwe dingen proberen om dat beetje extra te vinden?"

Dat Joyce tegenwoordig zijn grenzen verlegt, past bij een bredere verandering in zijn mentaliteit. De angst om te vliegen was ooit een symbool van zijn terughoudendheid, maar nu lijkt hij die drempel voorgoed achter zich te laten. Wat hem precies tot die omslag bracht, weet hij niet eens meer. "Goeie vraag", lacht hij. "Er moet iets zijn geweest dat me motiveerde om te veranderen, maar ik kan me eerlijk gezegd niet herinneren wat. Iets heeft gewoon een knop omgezet."

Interessant genoeg komt de doorbraak van Joyce dit seizoen niet op de Pro Tour – traditioneel zijn sterkste terrein – maar juist op het Europese podium. "Misschien ligt dat niet eens aan mij", zegt hij nuchter. "Misschien ben ik nog steeds dezelfde speler als acht, negen jaar geleden. Maar de standaard op de vloer is tegenwoordig zó hoog."

Hij illustreert dat met een voorbeeld: "Soms speel ik goed, voel ik me scherp, denk ik: dit is mijn dag. En dan komt er iemand die 60 plaatsen lager staat op de wereldranglijst en gooit een gemiddelde van 100. Wat kun je dan doen? Dat is gewoon goed. Het Pro Tour-niveau is ongelooflijk geworden. Je kunt niet meer zomaar een goede run neerzetten."

De concurrentie neemt niet alleen toe in kwaliteit, maar ook in jeugdige energie. Joyce ziet het met bewondering én lichte zorg. "Spelers als Beau Greaves en Jack Johnson zijn fenomenaal", zegt hij. "En dan heb je nog al die jonge gasten zonder tourkaart… sommigen van hen zijn zó goed dat het maar een kwestie van tijd is voordat ze doorbreken. Ze maken het spel er zo makkelijk uitzien."

"Voor spelers zoals ik, die tegen de veertig aanlopen, wordt het steeds moeilijker. We proberen gewoon ons brood te verdienen in een wereld waar de lat elk jaar hoger ligt", zegt hij met een glimlach.

Toch overheerst bij Joyce optimisme. Zijn debuut op het EK, zijn hervonden motivatie en zijn groeiende zelfvertrouwen in de lucht en op het podium geven hem het gevoel dat er nog mooie jaren in het verschiet liggen. "Zolang ik blijf verbeteren, blijf zoeken naar dat kleine beetje extra, zie ik geen reden waarom ik niet verder omhoog kan", besluit hij.