''Je komt niet zomaar als dikke jongen de top-32 binnen'' - Cameron Menzies ziet bewijs voor zijn progressie na mijlpaal

Cameron Menzies stond er maandagavond alsof hij een gevecht met zichzelf moest winnen nog vóór hij één pijl had gegooid. De Schot gaf na afloop toe dat de zenuwen hem stevig te pakken hadden. Maar na zijn overtuigende 2-0 zege tegen Chris Dobey in de openingsronde van het World Grand Prix, kon Menzies eindelijk opgelucht ademhalen, letterlijk.

''Jullie hebben ongetwijfeld gezien dat ik daar een paar keer diep adem aan het halen was'', lachte hij na afloop tegen onder meer Dartsnews.com. “Ik was zó nerveus, vooral in de eerste set. Ik dacht echt niet dat ik ging winnen tot ik die set binnenhaalde. Daarna kwam de spanning eruit, en kon ik eindelijk een beetje genieten.”

Het was een overwinning die veel verder ging dan een simpele uitschakeling van Dobey. Voor Menzies betekende het zijn eerste overwinning ooit op het World Grand Prix-podium, en een symbolische doorbraak na jaren waarin hij vooral op vloertoernooien liet zien wat hij in huis had, maar op televisie vaak wegviel.

Wie zich herinnert hoe Menzies vorig jaar werd weggespeeld door Dave Chisnall, zonder ook maar een leg te winnen, begrijpt de emotionele lading van deze zege. “Vorig jaar werd ik gewoon van het bord geveegd,” gaf Menzies eerlijk toe. “Ik won geen enkel leg, en dat spookte door mijn hoofd toen ik nu het podium opliep. Ik dacht: ‘Doe alsjeblieft niet hetzelfde, laat je niet wegblazen.’ Toen ik dat eerste leg won, was het alsof er een last van mijn schouders viel. Vanaf dat moment kon ik ontspannen.”

Dobey, deelnemer aan de Premier League dit jaar, leek op papier de grote favoriet. Toch domineerde Menzies de openingsset, terwijl zijn tegenstander maar niet in het ritme kwam. Een knappe 120-finish in de tweede set brak de weerstand van de Engelsman, en hoewel Menzies nog één keer zijn eigen leg verloor, maakte hij het op tops vakkundig af.

“Ik denk dat ik op ongeveer 70% van mijn kunnen speelde,” analyseerde hij nuchter. “Maar het voelde geweldig om eindelijk eens op het podium te laten zien wat ik kan. Mensen praten online dat ik op tv nooit iets presteer en eerlijk, dat klopt ook. Maar vandaag heb ik een stap gezet.”

Met zijn 36 jaar behoort Menzies tot de groep darters die niet via de geijkte route de top bereikt. Lange tijd combineerde 'Cammy' zijn carrière met een baan als loodgieter en bovendien had hij kortstondig een relatie met Fallon Sherrock. Toch wist hij zich dankzij consistentie op de vloertour langzaam omhoog te werken richting de top 32 van de wereldranglijst.

“Je komt niet zomaar als dikke jongen de top-32 binnen,” grapte hij met een knipoog. “Dus ik moet toch iets goed doen, ook al laat ik het nog niet vaak genoeg zien op tv. Maar het bewijst dat ik aan het groeien ben.”

Die groei is niet alleen technisch, maar vooral mentaal. Want wie Menzies kent, weet dat hij op het podium zijn emoties nauwelijks kan verbergen. Als iets niet lukt, zakt hij letterlijk in elkaar. Dat veranderde pas toen hij hulp zocht bij een mentale coach, iemand die hem leerde ademen, relativeren en vooral positiever denken.

“Ik ben vorig jaar begonnen met gesprekken met iemand die eigenlijk meer doet met golf en levenscoaching,” legt Menzies uit. “Hij is een voormalige politieagent, en hij leert me niet alleen over darts, maar over positief in het leven staan. Hij zegt altijd: ‘Focus op de dubbel, blijf positief.’ En soms luister ik niet,” grinnikt Menzies. “Maar het helpt me enorm.”

Hij beschrijft hoe hij tijdens wedstrijden probeert zijn tempo te vertragen, even afstand te nemen en het gewenste resultaat te visualiseren. “In plaats van denken: ‘Hopelijk gaat hij erin’, probeer ik te denken: ‘Deze gáát erin.’ Het werkt niet altijd, maar als het lukt, voelt het geweldig. En in tv-wedstrijden, waar het om één of twee dubbels kan draaien, maakt die positieve mindset echt het verschil.”

Het lijkt misschien eenvoudig, maar voor iemand die openlijk worstelt met zenuwen is dat een dagelijkse strijd. Ook tegen Dobey voelde hij het weer opkomen, vooral in de beslissende legs. “Toen ik dat laatste leg speelde, had ik hem eigenlijk al binnen. Dobey begon slecht, en ik kon het zien – het einde was in zicht. Maar toen kreeg ik drie verschrikkelijke beurten omdat ik te veel aan de finish dacht,” lachte hij. “Gelukkig trok ik het recht. Het gaat voor mij niet om het prijzengeld, maar om het gevoel eindelijk goed te presteren op dat podium.”

Voor Menzies is het belangrijkste nu dat hij die eerste barrière heeft gesloopt. De opluchting klinkt door in alles wat hij zegt. “De zenuwen zullen er altijd zijn,” geeft hij toe. “Maar de druk is nu weg. Vorig jaar kreeg ik geen leg, dat was mijn grootste angst. Nu heb ik gewonnen, dus alles wat volgt is bonus. Natuurlijk wil ik meer, maar ik voel me vrijer. Ik heb eindelijk iets op tv laten zien.”

Toch blijft één strijd moeilijker te winnen: die tegen de online wereld. Menzies spreekt openhartig over de haatreacties die hij krijgt op sociale media, vooral na slechte resultaten.

“Toen ik mijn Tour Card haalde, kreeg ik het zwaar te verduren,” vertelt hij. “Mensen kunnen echt gemeen zijn. Tegenwoordig verwijder ik het gewoon. Soms gooi ik de app een paar dagen van mijn telefoon. Als ik slecht gespeeld heb, wil ik het niet lezen. Het ergste is als mensen je taggen in hun scheldberichten, waarom zou je dat doen?”

Hij haalt zijn schouders op, maar zijn gezicht verraadt dat het hem nog altijd raakt. “Vroeger reageerde ik erop, vroeg ik letterlijk om hun adres. Dat was dom, maar ik was jong en boos. Nu blokkeer ik ze gewoon. Soms verwijder ik social media even helemaal, ga ik wandelen, en dat voelt heerlijk. Even geen negativiteit. Het lucht op.”

Cameron Menzies is geen gladde mediapersoonlijkheid. Hij is rauw, eerlijk en emotioneel, en dat maakt hem uniek in het huidige dartslandschap. Zijn interviews voelen nooit ingestudeerd; hij spreekt vanuit het hart. “Ik ben gewoon mezelf,” zei hij eens. “Soms te veel misschien. Maar dat is wie ik ben.”

Die echtheid maakt ook dat zijn overwinning op Dobey meer is dan een sportief succes. Het is een persoonlijke triomf. “Van vorig jaar geen enkel leg winnen tot nu een wedstrijd winnen… dat is een gigantisch verschil,” benadrukt hij. “Ik ben echt in de wolken. Ik weet dat ik nog beter kan, maar dit was een grote stap.”