Stephen Bunting zoekt meer dan adoratie: “Je kunt niet alleen goed darten, je moet ook jezelf zijn”

De opkomst van Stephen Bunting bij grote toernooien is inmiddels uitgegroeid tot een vast ritueel. Zodra de eerste klanken van Titanium door de zaal galmen, gaat Alexandra Palace overeind.

De nummer vier van de wereld staat dan al op het podium, dirigeert het publiek en laat zich meevoeren door een moment dat in het moderne darts bijna religieuze vormen heeft aangenomen. Bunting geniet zichtbaar van die aandacht, maar maakt één ding meteen duidelijk: het gaat hem niet om de show alleen.

“Er lopen veel darters rond zonder karakter,” zegt Bunting nuchter tegen The Guardian. “Ze zijn saai om naar te kijken. En waarschijnlijk is dat ook de reden dat ze nooit in de Premier League terechtkomen. Je moet niet alleen goed zijn, je moet ook persoonlijkheid hebben. Die balans is belangrijk.”

Dat evenwicht heeft Bunting de afgelopen jaren gevonden. Waar hij lange tijd werd gezien als een degelijke prof op de rand van de subtop, is hij inmiddels uitgegroeid tot een vaste waarde in de wereldtop. 'The Bullet' is toernooiwinnaar, publiekslieveling en een van de gezichten van het moderne darts. Opvallend genoeg zijn die twee ontwikkelingen onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Bunting groeide op in St Helens en wist al vroeg wat hij wilde. Darts was geen toevallige bijzaak, maar een droom.

“Ik wilde altijd darter worden,” vertelt hij. “Op de middelbare school spijbelden we weleens om naar de pub te gaan. Een potje snooker, een potje darts en een paar pinten. Maar ik wilde ook herinnerd worden als een van de aardige jongens. Iemand die niet alles zo serieus neemt en ook een beetje gek durft te doen.”

Die houding is vandaag de dag nog steeds zichtbaar. De massale samenzang tijdens zijn walk-on ontstond niet uit een marketingplan of zorgvuldig opgebouwde strategie. De keuze voor Titanium had zelfs een simpele oorsprong.

“Mijn zoon vond het een mooi nummer,” legt Bunting uit. “Dat was eigenlijk de enige reden.”

Dat juist dit lied uitgroeide tot een stadionanthem verraste hem zelf minstens zo veel als anderen.

“Ik heb er nooit echt over nagedacht,” zegt hij. “Maar het nummer is gewoon goed. En die tekst, ‘bulletproof, nothing to lose, fire away’, die past bij mij. Als het publiek dat terugzingt, voelt het alsof je samen iets bijzonders creëert. En dat geeft je kracht om te presteren.”

In een sport waarin uiterlijk vertoon en excentrieke types nooit ver weg zijn, benadrukt Bunting dat zijn uitstraling geen rol is.

“Dit ben ik honderd procent,” zegt hij. “Ik verschuil me niet achter iets nep. Dat heb ik van huis uit meegekregen. Mijn vader zei altijd: hoeveel geld je ook hebt, je blijft dezelfde persoon.”

Dat zelfbeeld kwam niet vanzelf. Na zijn wereldtitel bij de BDO in 2014 leek een doorbraak logisch, maar in de jaren daarna raakte Bunting het spoor bijster. Nederlagen begonnen te knagen, twijfels stapelden zich op.

“Als je begint te verliezen, ga je twijfelen,” erkent hij. “Dat heeft bij mij een paar jaar geduurd. Ik moest mezelf opnieuw opbouwen.”

Bunting zocht hulp en werkte samen met hypnotherapeut Chris O’Connor om mentaal sterker te worden.

“Hij leerde me om mijn hoofd los te koppelen van darts,” vertelt Bunting. “Niet blijven hangen in het negatieve, maar juist kijken naar wat wél goed gaat. Dat heeft me geholpen om die demonen kwijt te raken.”

Naast mentale begeleiding sleutelde Bunting ook aan zijn materiaal. Jarenlang gooide hij met extreem lichte pijlen, die door slijtage steeds lichter werden.

“Als ik zo was doorgegaan, gooide ik straks met balpennen van de bookmaker,” grapt hij.

De overstap naar zwaardere darts bracht stabiliteit.

“Zes gram zwaarder gaf me veel meer controle,” zegt hij. “Dat heeft echt zijn vruchten afgeworpen.”

De resultaten volgden. In 2024 won hij zijn eerste grote PDC-major tijdens de Masters. Een jaar later volgde zijn debuut in de Premier League. Tegelijkertijd groeide zijn populariteit buiten het podium, via sociale media, livestreams en fansessies.

“Bij demonstraties zie je dat veel spelers zich afzonderen,” zegt Bunting. “Ik doe dat anders. Die fans betalen uiteindelijk onze salarissen. Dan moet je ook benaderbaar zijn.”

Toch blijft de belangrijkste prijs buiten bereik. Bunting haalde nog nooit een WK-finale bij de PDC en zijn Premier League-campagne stelde teleur. Ook in andere majors bleef een echte doorbraak uit. Zelf ziet hij echter voldoende aanknopingspunten.

“Ik voel me goed,” zegt hij. “Onlangs versloeg ik Luke Littler nog tijdens een demonstratie. Gemiddelde van 100,3, veel 180’s, en mijn finishes beginnen weer te lopen.”