Zijn dit de tien meest verrassende major-winnaars in de geschiedenis van de PDC?

De PDC bestaat nu al meer dan 30 jaar en hoewel de meeste grote titels zijn gewonnen door de gebruikelijke namen zoals Phil Taylor, Michael van Gerwen, James Wade en Gary Anderson, zijn er ook toernooien geweest waar de winnaar volledig uit het niets kwam.

In dit artikel werpt Dartsnieuws.com een blik op de tien meest verrassende en onvermoede winnaars van grote toernooien in de geschiedenis van de PDC.

Larry Butler, de eerste en tot nu toe enige Amerikaan die een grote PDC-titel won, schokte de wereld in 1994 toen hij Blackpool verliet met de eerste World Matchplay-titel. Hoewel Butler al een paar tekenen van zijn kunnen had laten zien met een overwinning op John Lowe op het WK Darts, hadden weinigen vertrouwen in 'The Eagle' bij de World Matchplay.

Desondanks, met overwinningen op Steve Raw (8-2), landgenoot Jerry Umberger (8-2), Jocky Wilson (11-4) en Shayne Burgess (11-7), stond Butler tegenover Dennis Priestley in de finale in de Winter Gardens. Met een gemiddelde van 92,7 verpletterde Butler de allereerste PDC-wereldkampioen met 16-12 en pakte daarmee de titel en wat zijn grootste overwinning in zijn carrière zou blijken te zijn.

Twee jaar na Butler werden de grote namen opnieuw te kijk gezet in de Winter Gardens. In de openingsronde versloeg Evison oud-winnaar Butler met 8-3 voordat hij in de tweede ronde een enorme overwinning boekte op de grote Phil Taylor. Met een gemiddelde van net geen 104 schakelde Evison 'The Power' met 8-1 uit en brak vervolgens met de traditie dat de spelers die Taylor uitschakelden vervolgens zelf uitgeschakeld werden. Dat deed Evison door de Amerikaan Sean Downs met 11-3 te verslaan.

In de halve finale ging ook Jamie Harvey onderuit tegen Evison, voordat Dennis Priestley opnieuw aan het kortste eind trok in een World Matchplay-finale. Evison bleek de betere in de finale en won de wedstrijd met 16-14 dankzij een gemiddelde van 100.51.

Roland Scholten was al een gevestigde naam tegen de tijd dat de UK Open van 2004 eraan kwam. Hij deed al een paar seizoenen mee aan de PDC majors, bereikte de finale van de World Grand Prix van 2001 en de halve finales van de UK Open en de Las Vegas Desert Classic. In het tijdperk van Phil Taylors meest epische dominantie werd echter geenszins verwacht dat de Nederlander in 2004 de titel in Bolton zou pakken.

Toen Phil Taylor in de vierde ronde zijn tweede negendarter gooide, leek een nieuwe titel voor 'The Power' in de maak. Scholten baande zich ondertussen rustig een weg door de loting. In de kwartfinales werd Taylor in een thriller uitgeschakeld door zijn rivaal John Part en nadat Scholten al Alan Warriner had uitgeschakeld, lag de loting ineens helemaal open. Na een 3-0 achterstand versloeg Scholten Steve Beaton met 8-4 in de halve finale en versloeg 'The Tripod' zijn opponent Part met 11-6 in de finale om de titel binnen te halen.

Even leek Paul Nicholson klaar om de dartwereld te veroveren. Met zijn kenmerkende zonnebril en stropdas was Nicholson de anti-held van het publiek, maar hij liet zich ook gelden met zijn prestaties. De Players Championship Finals van 2010 moest zijn grote doorbraak zijn, maar het bleek een enorme uitschieter te zijn geweest.

Hoewel Nicholson destijds een opkomend talent was, hielden nog maar weinig mensen rekening met een major-titel voor 'The Asset'. Het rijtje namen dat Nicholson dat toernooi versloeg is echter imposant.

Hij knikkerde allereerst Dennis Priestley (6-2) uit het toernooi, alvorens ook Steve Beaton (8-5) en Adrian Lewis (9-7) het hoofd moesten buigen voor Nicholson. In de halve finale leverde Nicholson echter misschien wel zijn beste prestatie ooit door Phil Taylor met 10-9 te verslaan in een absolute thriller. In de finale rekende hij af met Mervyn King (13-11) en trad hij toe tot de elitelijst van major-winnaars bij de PDC.

Hoewel de BDO en de PDC sinds de oprichting van de PDC vaak tegenover elkaar stonden, bood de Grand Slam of Darts dartsfans een unieke kans om de beste spelers van de twee organisaties tegenover elkaar te zien staan. Veelal bleken de PDC-spelers een maatje te groot voor de spelers van de rivaliserende bond, maar in 2010 bleek Scott Waites niet te stoppen.

Samen met Dave Chisnall, John Henderson, Tony O'Shea, Martin Phillips, Darryl Fitton en Ted Hankey vertegenwoordigde Waites de BDO bij de Grand Slam of Darts in 2010. Met zeges op Co Stompé (5-4), Adrian Lewis (5-3) en de eerder genoemde Phillips (5-1) plaatste 'Scotty 2 Hotty' zich als poulewinnaar voor de knock-outfase.

Bij de laatste zestien werd er gewonnen van Raymond van Barneveld (10-7), alvorens Stompé (16-10) opnieuw zijn meerdere moest erkennen in Waites. Vervolgens kon ook Steve Beaton een finaleplek niet voorkomen, en werd 'The Bronzed Adonis' in de halve finales met 16-9 verslagen.

Daardoor mocht Waites zich opmaken voor zijn tweede opeenvolgende finale op de Grand Slam of Darts, nadat hij een jaar eerder met 16-2 werd vernederd door dartslegende Phil Taylor. Een nieuwe afslachting leek in de maak, want in de finale van de Grand Slam of Darts 2010 kwam James Wade op een 8-0 voorsprong. Waites liet zich echter niet van de wijs brengen en maakte een ongelooflijke comeback om de titel met 16-12 te winnen en zo de enige BDO-winnaar van de Grand Slam te worden.

In het eerste decennium van deze eeuw gold Kevin Painter als één van de topspelers op het PDC-circuit. 'The Artist' haalde regelmatig de eindfases op major-finales als de World Matchplay en World Grand Prix, en stond zelfs in de finale van het WK Darts van 2004. Painter was toen heel dichtbij de wereldtitel, maar verloor de finale uiteindelijk met 7-6 van Phil Taylor.

Op het moment dat Painter over zijn hoogtepunt heen leek, kwam alsnog die lang gehoopte major-titel. In 2011 schreef hij de Players Championship Finals op zijn naam, waardoor zijn palmares toch nog een major-titel bevat.

Painter had zich als nummer achttien van de Players Championship Order of Merit geplaatst voor het toernooi in Doncaster. Hij begon het toernooi met een 6-2 overwinning op Colin Osborne, alvorens Gary Anderson met 8-4 werd verslagen. Vervolgens bereikte Painter de eindstrijd na zeges op Mervyn King (9-7) en Scott Rand (10-9). In de finale was hij vervolgens met 13-9 te sterk voor Mark Webster.

In de periode 2015 tot en met 2019 gold Mensur Suljovic als een levensgevaarlijke tegenstander voor alle topspelers op het PDC-circuit. Met zijn onorthodoxe speelstijl en eigengereide tempo dreef hij diverse grote namen tot wanhoop.

Midden in zijn hoogtijdagen slaagde Suljovic erin om de Champions League of Darts te winnen. Het BBC-toernooi bevatte toen acht spelers, met naast Suljovic ook Phil Taylor, Raymond van Barneveld, Michael van Gerwen, Adrian Lewis, Gary Anderson, Peter Wright en Dave Chisnall.

Suljovic kwam in een poule met Anderson, Wright en Chisnall terecht. Hij bond ze allemaal aan de zegekar, want 'The Gentle' begon het toernooi met een klinkende zege op Anderson (10-3). Daarna werden ook Wright (10-8) en Chisnall (10-5) verslagen. In de halve eindstrijd rekende hij af met Raymond van Barneveld (11-9), alvorens Suljovic in de finale opnieuw van Anderson (11-9) won.

Op het WK Darts van 2012 stond er plots een Portugees in de voorronde van het WK Darts. Jose de Sousa wist zijn voorrondewedstrijd niet te winnen, en verdween toen weer enkele jaren van het grote podium.

Bij de editie van 2019 keerde hij weer terug in Alexandra Palace, en vervolgens pakte 'The Special One' een Tour Card op de Q-School. Datzelfde jaar won De Sousa al zijn eerste Players Championship-titel.

Het bleek de opmaat naar een bijzonder 2020, waarin De Sousa niet alleen een Euro Tour-toernooi won maar ook een major. De Portugese darter had nog nooit de kwartfinale van een major gehaald, maar won vanuit het niets de Grand Slam of Darts.

De Sousa verloor een groepsduel tegen Michael Smith (5-2), maar ging dankzij zeges op Krzysztof Ratajski (5-4) en Lisa Ashton (5-1) alsnog door naar de knock-outfase. Vervolgens rekende hij af met Dave Chisnall (10-7), Michael Smith (16-14), Simon Whitlock (16-12) en James Wade (16-12) om de titel te pakken.

In oktober 2022 vestigde Ross Smith zijn naam in de geschiedenisboeken van de PDC als major-winnaar. 'Smudger' had in 2019 al eens de kwartfinale op de UK Open gehaald, maar wist sindsdien nooit meer voorbij de laatste zestien van een PDC-major te komen. Tot aan de European Championship in 2022.

Smith speelde in 2022 slechts vijf van de twaalf Euro Tour-toernooien, maar dankzij twee kwartfinales plaatste hij zich toch voor het eindtoernooi in de Westfalenhallen in Dortmund.

De Engelsman opende het toernooi met een 6-4 overwinning op Joe Cullen, alvorens Dimitri van den Bergh (10-8), Peter Wright (10-8) en Chris Dobey (11-9) werden verslagen voor een plek in de finale. Ross Smith leek in de finale de ideale tegenstander voor Michael Smith, die op dat moment al zeven major-finales had verloren. Daar werd echter nog een achtste nederlaag aan toegevoegd, want na een sensationele wedstrijd trok Ross Smith in de finale met 11-8 aan het langste eind.

Op je 52ste je eerste major winnen door topfavoriet Michael van Gerwen in de finale te verslaan. Het klinkt als een droom, maar Andrew Gilding liet deze droom werkelijkheid worden op de UK Open in 2023.

Gilding begon zijn deelname aan de UK Open 2023 met zeges op Darren Webster (6-2), Ricky Evans (10-5), Luke Woodhouse (10-5) en Brendan Dolan (10-8) om zich te plaatsen voor de finaledag.

In de kwartfinales rekende hij overtuigend af met Martin Schindler (10-4), alvorens 'Goldfinger' in de halve finale te sterk was voor een andere toernooisensatie. Met een 11-6 zege hield hij Adam Gawlas af van een finaleplek.

Van Gerwen kwam in de finale 9-6 en 10-9 voor, maar miste in de beslissende leg één matchdart om het toernooi te winnen. Vervolgens gooide Gilding zijn eerste matchdart in de dubbel 20 om de oudste darter te worden in de PDC-geschiedenis die zijn eerste major-finale wint.