''De PDC heeft weinig historie, want we zijn nog steeds een jonge organisatie'', geeft Matt Porter aan het begin van het interview toe. ''Maar de World Matchplay in Blackpool is een soort belichaming van waar de PDC voor staat.''
De goede match tussen Blackpool en de World Matchplay is één van de thema's dat voorbijkomt in een exclusief interview met
Matt Porter, algemeen directeur bij de professionele dartsbond.
In een tijdperk waarin de kalender tegenwoordig is volgepropt met lucratieve toernooien in grote zalen, blijft de World Matchplay één van de blikvangers. Het toernooi is geliefd bij zowel het publiek, de spelers als de bond. De locatie in Blackpool, de iconische Winter Gardens, speelt daar een grote rol in.
''Het is een prachtige locatie met een eigen verhaal, het evenement past daar perfect. Bovendien is de World Matchplay wellicht het meest traditionele toernooi van de PDC. Dat zorgt voor een perfecte combinatie'', zegt Porter.
Zoals hij eerder al memoreerde, de PDC is nog steeds een jonge organisatie. Toch wordt dit jaar al de 26ste editie van de World Matchplay gespeeld. Het betekent dat de geschiedenis nog steeds in de maak is. En met een geweldige diepgang aan talent, zou dit zomaar één van de meest open edities ooit kunnen worden.
''Natuurlijk is Michael van Gerwen de nummer één van de wereld en blijft hij de favoriet, maar recentelijk zijn de resultaten niet zijn kant opgevallen. Echter kunnen de beste spelers hun niveau opkrikken wanneer zij op de grootste podia spelen.''
''Het zal mij niet verbazen als de hoog geplaatste spelers zich weten te onderscheiden, terwijl een paar minder bekende spelers zich ook laten gelden.''
Nieuwe gezichten
Er doen dit jaar zeven debutanten mee in Blackpool, en niet de minste namen. Nathan Aspinall, Glen Durrant, Jamie Hughes, Danny Noppert, Chris Dobey, Ricky Evans and Krzysztof Ratajski gaan hun eerste opwachting maken op de World Matchplay.
''Het is van vitaal belang dat we een paar nieuwe gezichten hebben, zodat het product vernieuwend blijft. De golf van nieuw talent dat binnenkomt is fantastisch om te zien'', vindt de rechterhand van PDC-baas Barry Hearn.
''Buiten de top-16 van de wereldranglijst is er veel concurrentie voor een plek bij de absolute wereldtop. Dat is fascinerend om te volgen. Hoe indrukwekkend zo'n prestatie ook is, het moeilijkste blijft de vaardigheid om in de top te blijven en een vaste positie bij de gevestigde orde te bemachtigen.''
Jetlag
De PDC koos dit jaar voor een andere aanloop richting de World Matchplay. Waar vorig jaar World Series-toernooien werden gespeeld in Las Vegas en Shanghai, stonden dit seizoen evenementen in Las Vegas en Keulen op de planning. Een bewuste keuze om de topspelers te ontzien in verband met de vele reisuren en tijdzones?
''Dat was zeker een factor, maar gaf niet de doorslag. De spelers hadden vorig jaar een week om te herstellen van het reizen. Het was niet zo dat de World Matchplay een dag na terugkomst al zou beginnen.''
''Maar het kan zeker geen kwaad dat er dit jaar geen lange reisafstanden zijn geweest vlak voor de World Matchplay. Niemand kan dat dus als een excuus gebruiken.''
Speciale momenten
Porter is inmiddels al enkele jaren de CEO bij de PDC. Maar zijn opwinding voor de World Matchplay is voelbaar wanneer hij terugblikt op zijn favoriete momenten tijdens dit toernooi.
''Ik houd van de speciale sfeer in de Winter Gardens. Het klinkt cliché, maar een combinatie van deze locatie, het zomerweer, publiek dat van een vakantie geniet en de zichtbare nervositeit bij de spelers maakt dit een speciaal evenement.''
''De finale van vorig jaar was geweldig natuurlijk'', doelt Porter op de
langste World Matchplay-finale ooit tussen Gary Anderson en Mensur Suljovic.
''Maar er zijn nog meer mooie momenten geweest, zoals de 170 finish van Colin Lloyd om de titel te winnen (in 2005, red.). Dan heb je nog de
negendarter van Michael van Gerwen tegen Steve Beaton om zijn carrière weer in de goede richting te krijgen, of de
opmerkelijke comeback van Andy Hamilton tegen Simon Whitlock.''
''Het mooiste sprookjesverhaal dat ik mij kan heugen is echter de overwinning van Phil Taylor in zijn laatste seizoen (2017, red.) als professioneel darter. Er gaan nog veel meer mooie hoofdstukken geschreven worden dit jaar, daar ben ik zeker van.''