“Ik zal jullie allemaal ongelijk bewijzen. Ieder van jullie.” – Gary Anderson overwint ziekte, twijfelaars en een gebrek aan training

Opnieuw liet Gary Anderson op het grote podium zien waarom hij nog altijd tot de meest geliefde en gerespecteerde spelers van het circuit behoort. De tweevoudig wereldkampioen, die de afgelopen jaren een stuk selectiever met zijn toernooien is omgegaan, leverde bij de Players Championship Finals in Minehead een keurige prestatie tijdens zijn eerste ronde, waar hij met 6-2 won van de Belg Mario Vandenbogaerde. Toch klinkt er achter zijn humor en nuchtere opmerkingen een opvallende eerlijkheid: Anderson worstelt met tijd, motivatie en het steeds professionelere landschap van de dartsport.

Wanneer Anderson terugkijkt op zijn carrière en de manier waarop hij de sport benaderd heeft, neemt hij geen blad voor de mond. De Schot is altijd bekend geweest om zijn ontwapenende eerlijkheid en dat is dit keer zeker niet anders. “Als ik opnieuw mocht beginnen, was ik misschien beter snooker gaan spelen,” grapt hij, met die typische Gary-knipoog. “Dat is een stuk makkelijker.”

Maar dan, iets serieuzer: “Ik zou er meer tijd in gestoken hebben. Darts is voor mij altijd een hobby geweest, hoe gek dat ook klinkt. Ik weet dat mensen zeggen dat ik wél veel oefen, maar dat klopt gewoon niet. Kom zes maanden bij mij wonen, film elke seconde van mijn leven en ik zal jullie allemaal ongelijk bewijzen. Ieder van jullie.”

Het is een opmerkelijke uitspraak in een tijd waarin de nieuwe generatie — met spelers als Luke Littler en Josh Rock — dagelijks uren maakt om het allerhoogste niveau te halen. Anderson geeft zelf toe dat hij dat niet meer doet, en misschien ook nooit echt gedaan heeft.

In Minehead gooide Anderson voor het eerst weer met zijn iconische zwarte darts, de Unicorn Noir-serie die hem in het verleden naar memorabele optredens bracht. De keuze was echter niet zonder twijfel: “Ik heb sinds Wolverhampton vooral in bed gelegen, dus dit was letterlijk de eerste keer dat ze uit de doos kwamen. Ze gingen eigenlijk verrassend goed.”

Toch was de beslissing om ermee te gooien op het nippertje genomen. “Ik sprak gisteren met Jack van Unicorn. Ik zei: ‘Misschien pak ik mijn oude darts nog wel.’ En hij zei meteen: ‘Nee, niet doen! Gooi ze weg als het moet, maar stap niet terug.’ Maar ik wilde ze gewoon proberen.”

Of de darts blijven? Dat weet Anderson nog niet. “Ze zijn prachtig, de grip is fantastisch — misschien zelfs té goed. Maar als ik de juiste plek vind om ze vast te houden, dan kan het een blijvertje worden.”

Tijdens het interview erkent Anderson dat hij fysiek nog lang niet helemaal fit was. Na de Grand Slam of Darts voelde hij zich zelfs zo slecht dat spelen bijna niet mogelijk was. “Ik had enorme keelpijn, koorts, ik kon m’n koffie niet eens doorslikken. Maar ik was hier hoe dan ook gekomen. Zelfs als ik op m’n sterfbed lag,” lacht hij. “Soms lijkt het wel alsof ik al dood ben en dit de hel is — een beetje zoals de Matrix!”

Zijn Grand Slam-prestaties deden hem dan ook weinig. Het was de eerste keer dat hij niet uit de groepsfase kwam, maar Anderson haalt zijn schouders op. “Het deed me niks. Ik speelde goed tegen Beau Greaves en tegen Niko Springer. Hij was gewoon beter in de finishes. Meer is het niet.”

Een van de meest interessante stukken van het interview gaat over het mentale aspect van de sport. Anderson zei eerder dat het sommige spelers echt raakt wanneer ze vroeg uit een toernooi vliegen. Moeten ze misschien wat minder hard voor zichzelf zijn?

“Voor de jongeren is dat anders,” legt Anderson uit. “Dit is hun droom, hun leven. Ze moeten wél hard zijn. Ik speel al 31 jaar darts. Ik steek er niet meer zoveel tijd in als ik zou moeten. Doe ik dat wel, dan win ik meer — zo simpel is het. Maar de jeugd moet álles spelen. Willen ze omhoog in de rankings, dan moeten ze elke dag oefenen, elke week spelen, elk toernooi meepakken. Het is zwaar, maar dat is de enige manier.”

Het contrast met zijn eigen loopbaan is groot. Anderson geeft zelf toe dat hij “gewoon voortkabbelt”, terwijl anderen dag en nacht werken.

Wat opvalt, is dat Anderson zijn prioriteiten volledig anders heeft ingericht dan in zijn piekjaren. Darts staat niet langer bovenaan zijn lijstje. “Ik heb op dit moment gewoon geen tijd om darts te spelen,” zegt hij openhartig.

“Er gebeurt zoveel in mijn leven dat darts naar beneden is gezakt op de ladder. Als ik weer op mijn hoogste niveau wil komen, dan moet ik er honderd procent in stoppen. En die honderd procent heb ik op dit moment niet.”

Een ander opvallend punt is Andersons betrokkenheid bij Adrian Lewis. Eerder dit jaar zei hij dat hij Lewis dolgraag terug wil op de Tour. Maar met zijn eigen drukke schema lijkt het moeilijk om Q-School in te passen. “Ja, dat wordt lastig,” erkent hij. “Maar ik zou het geweldig vinden als Adrian terugkomt. Hij is fantastisch. Een echte 'old school'-speler. We lachen veel, maken grapjes, een beetje ouwe-jongens-krentenbrood. En hij heeft zóveel talent. Maar zijn familie komt op de eerste plek — en dat hoort ook zo. Familie gaat boven alles, zelfs boven geld.”

Als Anderson terugkijkt op alles wat hij heeft bereikt, klinkt er geen spijt, alleen realisme. Hij is tevreden, maar ook eerlijk dat hij misschien meer had kunnen bereiken als hij er vol voor gegaan was. Toch sluit hij af zoals alleen Gary Anderson dat kan: met humor én gelatenheid. “Ik heb een goede run gehad. Dat is het. Einde verhaal.”

De man die darts altijd als hobby zag, blijft ondanks alles één van de grootste natuurlijke talenten die de sport ooit heeft voortgebracht — en precies daarom hoopt de dartswereld stiekem dat Gary Anderson nog lang niet klaar is.