TERUG IN DE TIJD MET: Rod Harrington: Stijlicoon op het podium en meervoudig majorwinnaar

In deze rubriek keren we regelmatig terug in de tijd met een bepaalde darter. Vandaag doen we dat met de Engelsman Rod Harrington.

Rod Harrington werd geboren op 30 december 1957 in Boreham. In 1991 brak hij volledig door op het internationale toneel met zeges op het Belgium Open, Denmark Open, French Open, Malta Open en Swedish Open. Maar vooral zijn zege op de Winmau World Masters zorgde voor de nodige ophef, zeker omdat hij in de finale niemand minder dan Phil Taylor versloeg.

Door deze sterke prestaties mocht hij begin 1992 ook debuteren op het BDO-WK. Na zeges tegen achtereenvolgens Stefan Nagy en Keith Sullivan ging hij in de kwartfinales met 4-3 onderuit tegen Mike Gregory. Een jaar later was Harrington opnieuw van de partij in de Lakeside Country Club, maar ditmaal liep het al in de openingsronde mis na een 3-2 nederlaag tegen de Australiër Wayne Weening.

Doordat de frustratie over het gebrek aan inkomsten en tv-verslaggeving de overhand nam, besloot Harrington samen met diverse andere topspelers om een nieuwe bond op te richten. Oorspronkelijk heette dit de World Darts Council (WDC), maar dat werd al snel veranderd in Professional Darts Corporation (PDC). Harrington was in 1994 uiteraard van de partij op het eerste PDC-WK en verloor daar in de kwartfinales van Peter Evison.

Een jaar later nam Harrington opnieuw deel aan het WK. In de Circus Tavern overleefde hij eerst een groep met Shayne Burgess en Eric Bristow, vervolgens versloeg hij achtereenvolgens Jamie Harvey en Evison, zodat hij het in de finale mocht opnemen tegen Taylor. Ditmaal was Taylor met 6-2 te sterk.

Harrington, bijgenaamd 'The Prince of Style' vanwege het feit dat hij steevast keurig in het pak gekleed op het podium verscheen, zou uiteindelijk nog tweemaal de halve finales van het WK halen, maar het WK effectief winnen lukte nooit.

Nadat hij al een major bij de BDO had gewonnen was het in 1998 ook bingo bij de PDC. In de finale van de World Matchplay versloeg hij Ronnie Baxter. Later dat jaar speelde hij ook de finale van de World Grand Prix, maar hierin bleek Taylor opnieuw te sterk. Een jaar later verdedigde hij met succes zijn World Matchplay-titel door ditmaal in de finale Peter Manley te verslaan.

Een major winnen lukte de jaren nadien niet meer. Harrington was tussen april 1995 en augustus 1996 en vervolgens van augustus 1998 tot augustus 2000 wel de nummer één van de wereld.

Begin 2000 kreeg Harrington te maken met blessureleed, zo moest hij maar liefst driemaal aan zijn knie geopereerd worden. Het had de nodige invloed op zijn prestaties en Harrington begon steeds verder weg te zakken op de wereldranglijst. In 2003 was hij er een laatste keer bij op het WK, waar hij in de tweede ronde met 4-2 verloor van Alan Warriner-Little.

Harrington wou echter niet opgeven en probeerde zich tot 2007 nog te plaatsen voor het WK. Dat lukte echter niet meer en gedesillusioneerd gaf hij er daarna de brui aan. Sindsdien kwam hij niet meer competitief in actie.

Nadien sloeg Harrington een andere weg in en werd hij bestuurslid bij de PDC. Ook ging hij commentaar geven voor de Britse zender Sky Sports. In die hoedanigheid was hij er telkens bij op de grote toernooien.

In 2022, hij was dan 65, besloot Harrington dat het tijd was om op pensioen te gaan en legde hij zijn werkzaamheden bij de PDC en ook bij televisie neer. Hij werd vervolgens opgenomen in de PDC Hall of Fame. Harrington heeft ook een zoon Ryan die een tijdje actief was in de PDC, maar die momenteel geen Tour Card meer heeft.