"Van de jager ben ik nu zelf de prooi geworden" - Luke Littler over het omgaan met zijn nieuwe status als nummer één van de wereld

In Butlins Minehead leek het alweer een vertrouwd beeld: Luke Littler die met ogenschijnlijk gemak zijn eerste horde in een groot toernooi neemt. De pas 18-jarige sensatie – regerend wereldkampioen én kersvers nummer één van de wereld – straalt rust en volwassenheid uit die haaks staat op zijn leeftijd. Toch blijft de mediastorm rondom hem heviger dan ooit. Na zijn routineuze 6-1 zege tegen de Nederlandse Zweed Jeffrey de Graaf sprak Littler uitgebreid met de pers, openhartig over de druk, het succes en de continue jacht op titels.

Al vroeg in het gesprek komt het centrale thema van zijn huidige carrière naar voren: de verschuiving van jager naar prooi. “Voor lange tijd was ík degene die iedereen wilde achterhalen,” zegt Littler. “Maar nu ben ik degene die iedereen probeert te verslaan. Eigenlijk begon dat al na mijn eerste WK-run. Vanaf dat moment wilde iedereen mij pakken, en dat is niet veranderd.”

Waar veel spelers deze druk toch wel als een last ervaren, lijkt Littler juist goed te gedijen onder die extra aandacht. Hij verwijst naar de woorden van collega Luke Humphries – zijn frequente tegenstander in finales: “Als niemand ons stopt (Humphries werd op dit toernooi gestopt door Gian van Veen), blijven we elkaar gewoon tegenkomen in finales. En zolang ik goed blijf gooien, is dat alles wat telt.”

Zijn wedstrijd in Butlins omschrijft Littler als degelijk maar niet perfect. “Ik begon niet fantastisch,” geeft hij toe. “Maar ik wist dat het op een gegeven moment wel zou komen.” Die extra versnelling – die ‘gear’ waar commentatoren zo vaak naar verwijzen – lijkt bij Littler altijd binnen handbereik.

De veelbesproken vraag is echter of hij bang is dat die versnelling ooit níét beschikbaar zal zijn. De tiener blijft stoïcijns: “Ik kreeg die vraag onlangs ook. Natuurlijk, sommige spelers hebben een mindere periode. Maar zolang ik blijf oefenen en mijn spel blijf spelen, denk ik niet dat ik zo’n slechte fase snel zal krijgen. Tot nu toe vind ik telkens die versnellingen wanneer ik ze nodig heb.”

Een bijzonder moment in Butlins was de introductie op het podium: voor het eerst werd Littler aangekondigd als de nieuwe nummer één van de wereld. Een moment waar velen alleen van durven dromen. “Het voelde geweldig,” glimlacht hij. Het is gewoon een fantastisch gevoel.”

Het resultaat is dat Littler momenteel midden in wat hij zelf omschrijft als “de beste periode uit mijn carrière tot nu toe” zit. “Alles lijkt te lukken. Elk toernooi dat ik speel levert een finale of een titel op. Sinds ik de tour opkwam is het non-stop geweest – en het houdt voorlopig nog niet op.”

Toch dringt de vraag zich op of Littler niet soms verlangt naar een moment van anonimiteit. “Zou je niet graag vijf minuten gewoon Luke Littler zijn, niet ‘Luke the Nuke’?” vraagt een journalist.

“Ja, dat heb ik wel eens gezegd,” geeft Littler toe. “Maar ik ben inmiddels zo gewend geraakt aan de aandacht en de roem dat ik het misschien wel raar zou vinden als ik mezelf opeens een week zou afzonderen. Het is een leerproces. Ik leer elke dag hoe ik hiermee moet omgaan.”

Terugkijkend op zijn eerste WK-run – waarbij hij zich letterlijk terugtrok in een caravan om aan de druk te ontsnappen – lijkt dat leven inmiddels ver weg. “Dat voelt inderdaad als een miljoen jaar geleden. Maar in mijn spel ben ik niet van plan om rustiger aan te doen.”

Er wordt hem gevraagd of hij niet liever een rustigere opmars had gehad, zoals veel andere jonge spelers: eerst twee jaar ervaring opdoen, langzaam stijgen op de ranglijst en pas dan de spotlights in. Littler schudt zijn hoofd. “Ik had dit allemaal nooit gepland. Ik ben er gewoon ingerold, en het kwam allemaal tegelijk. Het is te danken aan mijn sponsors, mijn familie en natuurlijk mijn eigen werk. En zolang het goed gaat, wil ik dat graag zo houden.”

Een interessant punt is zijn deelname aan de Players Championships en andere Pro Tour-toernooien. Veel spelers ervaren die lange, vaak monotone dagen in Wigan of Leicester als zwaar. Luke Humphries overwoog zelfs om volgend seizoen alle Players Championships over te slaan.

Is dat iets wat Littler ook zou overwegen? Zijn antwoord is verrassend open: “Deze Players Championship Finals is het enige grote toernooi dat ik nog niet heb gewonnen, dus dit weekend wil ik die titel heel graag pakken. Als dat lukt, zie ik wel wat ik volgend seizoen doe. Ik heb achter de schermen gesprekken gehad over misschien alleen de toernooien in Wigan te spelen en de rest over te slaan. Als ik me kwalificeer, mooi. Zo niet, dan niet. Het is een beslissing die we binnenkort moeten nemen en dan zullen we het wel bekendmaken.”

Een fascinerend fenomeen is dat spelers vaak hun allerbeste wedstrijd gooien tegen Littler, alsof zijn aanwezigheid hen naar een hoger niveau tilt. Littler lacht: “Als iemand op de Pro Tour normaal een gemiddelde van 80 gooit en tegen mij 105, dan denk ik alleen maar: ‘Ja, je hebt het nodig ook.’ Dat hoort erbij. Maar soms gooien ze 110 tegen mij en de ronde erop opeens weer 80. Dat is darts. Zolang ik mijn eigen spel speel, win ik.”

Het gesprek eindigt waar het begon: de jacht op Luke Littler. Iedereen wil hem verslaan. Maar de jongeling lijkt in deze rol een onverstoorbaarheid te hebben gevonden die hem gevaarlijker maakt dan ooit. “Iedereen staat achter me aan, maar dat was eigenlijk al zo sinds die eerste WK-run. Het verandert niets. Ik blijf gooien, ik blijf winnen, en als niemand ons stopt, blijven we elkaar in die finales zien.”

Met die woorden verlaat Luke Littler het interviewpodium: zelfverzekerd, ontspannen en met de uitstraling van een kampioen die nog maar net begonnen is aan een historische carrière.